Opdonderdag 12 mei 2011, Leiden
GEEN LAK AAN HET LAK.
Daar gaan we dan weer fijn naar het Leidse Laktheater, daar waar wij geen Lak aan hebben en geen flater zullen slaan. Daar waar we welkom zijn, daar waar ze de boel wel ‘twee keer hadden kunnen uitverkopen!’. Directeur van het Lak kent ons als zijn broekzak . ‘ De telefoon stond roodgloeiend. Na het interview in het Leidsch Dagblad zijn ze ons helemaal zat. Haha., tralalala..heerlijk! Achter de coulissen is het lekker volgepLAKt..
Nou, wij gaan er weer helemaal voor. De techniek is in goede handen van sympathieke mannen als Ruud en Alfred en komt alles gewoon goed..
Wij oefenen ons nog wel even een slag in de rondte op het VANDAAG vers van de perse lied over het Leidsch Ontzet, 3 oktober. Jemig het is zo goed dat we het er ook per se uit willen persen vandaag ookal is het nog de vraag of we de tekst op een rijtje krijgen…erg lang lied! Dat geeft een hoop ‘gezonde spanning’. Want wij zijn hier zeer geconcentreerd mee bezig, oefenen het nog drie keer in de kleedkamer en dan God zegen de Greep, na de pauze maar proberen.. Maar het publiek weet dat niet en dat is maar goed ook.
”Nooit zeggen dat je iets voor het eerst doet.” Joop legt me uit hoe we het gaan aanpakken.
”Nooit zeggen dat je iets voor het eerst doet.” Joop legt me uit hoe we het gaan aanpakken.
Ik vind het fantastisch.. ben onthutst door die hutspotpourie..weer zo’n goed lied, beeldend en virtuoos met taal, met steeds terugkerende dreun: “ Hutspot, haring, wittebrood!” Het loopt als een trein. Tweede stem moet ook ter plekke ontdekt worden..
Alles is hier prettig en vooral ook het publiek! Want het zit stampvol en volgens insiders.. met veel studenten die het ‘prachtig!’ vinden. Er wordt gebulderd van het lachen, we krijgen echt veel respons en dat werkt op ons ook inspirerend. In de eerste helft spelen we veel lente, literaire, poëtische en filosofische nummers ontaardend in een ordinaire polonaise huppelend de pauze in. Pauzethema is dit keer: Wat vindt u nu van een tentoonstelling van alle jurken van een allochtone vrouw die 10 jaar in Nederland is?
Maximaal haalbaar wel..
In de kleedkamer geen rust voor ons want dan is het snel: programma maken van een keur van verzoeknummers en het nieuwe lied nog even oefenen, snel omkleden en nog een slok thee, huppekee! Natuurlijk spelen we in Leiden de Leidse serie, te beginnen met ‘het water..’ Dat is zo’n mooi liedje over de straten, de stegen, de markten, de mensen, de vogels maar vooral, het water van Leiden. Daarna gooien we het 3 oktoberlied erin.. En het lukt! We doen ‘m compleet met Leids accent en dat maakt het levend. Politiek, romantiek, maatschappijkritiek, alles komt voorbij. Eindigen met een paar meezingers is altijd feest. Helemaal enthousiast geworden zingen en lachen ze mee en wij, zijn zeer tevree.
Dit in tegenstelling tot de Drie Jees..die zijn laatste geworden in het Songfestival vanavond. Zeg me dat het niet waar is.
“Het is net als met de Nos /Tros
die ieder jaar een ondermaats
Songfestivalgeval uitzoekt
dat meedoet voor de laatste plaats..’
Kijk, hadden ze de Twee Jees maar moeten sturen hè..voor het echte, waarachtige Nederlandstalige lied.
