15 maart 2011, Amsterdam

BOEKENBAL!!

  IN HET KADER VAN ABDOLAH KRAAIEN WIJ VAN BALORIGHEID EN PLEZIER

Het bal der ballen.

Het zal je maar toevallen.

De uitnodiging heeft een maand geleden al gezorgd voor de nodige voorpret.

Vooral omdat wij dachten dat wij na 5 keer Kraima wel uitgekraaid waren.

Dat de nieuwe CPNB voorzitter meteen af zou rekenen met een vorige, stoffige generatie.

 Dat het vooral hip, jong en vol ambitie en veel op de televisie moet zijn op het Boekenballenfestijn.

Maar niets is minder waar. Het is zowaar een feit dat het publiek gemêleerder lijkt dan ooit.

Het begint natuurlijk al met Kader Abdolah, de man uit Iran die qua ijdelheid geheid niet onder doet voor Harry Muesli, de Grote afwezige die als klassieke God op een voetstuk

geplaatst is en middelpunt van de belangstelling.

Kader komt op in een glanzend maatpak onder zijn karakteristieke, zorgvuldig geborstelde snor.

Daar kan Johan Derksen nog een puntje aan zuigen.

Wel jammer dat het Boekenbal de traditionele Rode loper voor deze gelegenheid niet vervangen heeft door een Perzisch tapijt, dat was wel gastvrij geweest.

Inclusief buikdanseressen en een banket. Kader had het vast enig gevonden.

Het gaan over de loper is toch altijd even een spannend moment. Je weet namelijk dat je bekeken wordt en heeft een onbestemde uitwerking op je. De een gaat er extravagant van genieten, de ander doet liever zijn capuchon op van een kapotte jas en zet het op een lopen. Ja, de Rode Loper, die vraagt gewoon om iets, een stunt, een flater, een rollator.

Bovendien is het zo dat je net voor, of achter een ‘hot item’ kunt lopen op de loper. En dan gaan alle lichten aan en de camera’s flitsen, de dranghekken begeven het. Dat hebben wij weer. Een demonstrant roept zeer dominant: “FUCK YOU!!” en wordt scheldend weggevoerd.

Een balschreeuwer. Net als op de Dam maar dan op het Bal.
Ja, het heeft iets gênants het samenballen van de literaire elite.

Maar wij schreiden rustig voort naar de poort van de Hemel en ja daar staan de Petrussen klaar om ons welkom te heten. Dat wil zeggen: Dringend te vragen naar onze uitnodiging.

“Heeft u wel een toegangsbewijs?”
Blijkbaar zien ze in ons eerder opgerukte zwervers dan genode gasten en dat komt natuurlijk door de kapotte jas en vale petje van Joop en mijn sportieve rugzak met schoenen erin waar ik wel op kan lopen.

Gelukkig benen wij recht af op Wietske Beenen die het niet van haar benen moet hebben dit bal, maar van krukken.. Het zal haar pret niet drukken. Ze staat stevig. Ze gaat er niet gebukt onder.

Uitgangspunt van dit bal in mijn geval zijn m’n rode laarzen. Daar is ‘alles’ omheen gebouwd, de hele ‘outfit’ op afgestemd. Alleen kan ik er niet echt op lopen, wel een beetje ballen.

De rode laarzen zijn handgemaakt, van zacht leer, niet ordinair, ook niet goedkoop, met rode drukkers en zwarte linten gevlochten aan de achterzijde, met ingesneden hart in de tong van de hals die zich aan de achterzijde van de schacht bevindt boven een koket vormgegeven pikante hak waar je menig bal mee kunt raken.

Foto: Kader danst zich uit de maat ..ehh.naad. Veel dames om hem heen waarvan een met rode laarzen!!!, een opvallende verschijning tussen de stiletto’s die niet getrokken werden deze avond en de vlinderdassen die duiden op weinig borsthaar. Want anders draag je geen vlinderdas.

Na de loper met rasse schreden genomen te hebben, knippen we een rode draad door en doen een statement:’ To Bal or not to Bal’, is de mijne. Joop heeft de draad ontlopen.

Kersverse voorzitter van het CPNB doen wij een CD cadeau, dat ie ons niet meer vergeet hè.”.Is het niet bij het aanzetten dan wel bij het afzetten van de cd.”

En daar stroomt het mooie mensen volk binnen. In schitterende baljurken met diepe decolletés.

Mubarak is er ook, o nee,  Albayrak met echt een spannende bijna blote borsten jurk, weinig moslim. Ze trekt ook op met Mei Li Vos, PvdA kliek, en dat is ook best een kittig ding met haar bekendheid vanwege haar bekendheid omdat ze zo bekend is. Vooral vanwege haar jurkjes. Veel haat en nijd en weinig solidariteit op het Bal. Immers, hier lopen alle ego’s in het wild rond te botsen met hun concurrenten, het is net als topsporters.

Ojee, daar komt Jaques Kloters doelgericht op Joop en mij af. Hij heeft een mooi jasje aan, dat wel, maar ik weet nu al dat mijn kompaan geen zin heeft in een ‘mooi-weer’ gesprek met deze lakei van zijn bazen en van Lenette, niet te vergeten. Joop haast zich ook meteen te zeggen dat ‘wij door moeten’ en dat is ook zo, we moeten nog een hoop doen vanavond.

 Adembenemend kijk ik rond naar al die dames waar James Bond een aardige keuze uit zou kunnen maken. Marion Bloem heeft in het Kader van de Japanse tsunamie een prachtige Japanse jurk aan, goudkleurig en haar zwarte haar danst op haar rug. Rosita Steenbeek is van een mediterrane orde die alle kaaskoppen doet verbleken, net als Yasmin..een Aziatische schoonheid die Jan Mulder wel ziet zitten, of Jan haar. Christine Otten draagt een smaakvolle tweekleurige japon onder haar pittige blonde kapsel. Altijd charmante Daphne Dekkers steelt de show met haar tennisser die ook een KRAAI is en geen bal mist. Ze spelen een gemengd dubbel.

Sylvia Witteman is blij met haar Volkskrantman maar schrijft dat ze Peter van Straaten ten huwelijk heeft gevraagd, wat ik mij goed kan voorstellen. Peter van Straaten weet als geen ander hoe te schetsen en ketsen op het bal vooral wanneer de sfeer onder invloed komt. Zeg maar van een wodka of 6.

Nasi Rames, de Dichter des Vaderlands heeft gelukkig geen rol in het voorprogramma. Ik herinner mij de vorige keer dat hij een gedicht van een a-4 tje -of -tig voordroeg onder het weemoedig gestrijk van een cello. De hemel beware me. Nee, hij heeft het nu over het ‘geneuk’ op de toiletten’ en dat dat reuze tegenvalt. (Ik weet ook niet of Heleen van Rooyen er is, die stoute meid.) Dat het maar een saaie boel is. Hij heeft zich goed ontwikkeld.

Wij missen uiteraard Driek van Wissen…… De vrolijke dichter met zijn vriend Rawie. Wat een gemis...

En dan de weduwe Conny Palmen rouwend om haar Hans. Ik vind haar sterk, zeer intelligent, dapper en intrigerend. Ze kan zo goed verwoorden hoe rauw rouw is.

Zij is hier nu vooral zonder hem.

Het voorprogramma begint. We zitten in een loge met de knieën op de hielen, weinig ruimte maar wel lekker knus. Jorgen Raymann is de presentator en daarmee is de televisie toon gezet.

Hij doet het niet slecht, voor een neger. Hij swingt en zingt en maakt flauwe grappen.

Het programma is een eerbetoon aan de ‘Grote Drie’: Reve, Hermans en Muesli. Daar tegenover dragen vier schrijvers van een nieuwe generatie een column voor en dat is veelbelovend.

Optredens zijn er o.a. van Bob Fosko en Ellen ten Damme, zij zingen gedichten. Ellen ten Damme is een van mijn helden. Zij is zo talentvol en bijzonder mooi! Zij kan zingen, dansen, muziek maken en spelen en vooral: op haar handen opkomen. Jammer genoeg doet ze dat nu niet, ze is zichzelf niet, ik zie het. Ze is een diva in een bont/bondachtige jurk. Ze zingt iets wat ik niet goed kan verstaan maar het is vast mooi…Jammer, erg kort maar bondig.

Tussen de optredens door zijn er beelden uit vervlogen Boekenbaltijden, toen er nog stijlvol gedanst werd. Met anekdotes van Wim Kan, Adriaan van Dis en Simon Carmiggelt en natuurlijk: Harry M.

Kader Abdolah is nu de man van het bal en als het aan hem ligt van alle Ballen. Hij onthult zijn eigen hoofd met onmiskenbare bromsnor en het bal is geopend!

Champagne en rondtollen op de gangen . De cameraploegen ploegen zich een weg door de meute, die zich verdringen om de BNers. De televisie ziet de televisie en zoomt in.

Marc Marie H. en de Wereld draait door met de Jakhalzen. Hugo Borst, Jan Mulder, Henk Spaan, de voetballers. Opzij, opzij voor Claudia de Brey , Youp van ‘ Hek met zijn grote ehhhh..bek, sorry, waarom moet die man zo grof zijn?

Singer songwriter Jeroen van Merwijk heeft een nieuwe vriendin en ik vermoed een midlifecrisis. Hij wil eigenlijk gewoon liever slapen in plaats van dansen.Verder is ie helemaal ok. Ingmar Heytze is als Utregse dichter dichter bij Joop dan menigeen, ze spreken 'tzelfde toaltje woar...
Hanneke Groenteman heeft ook rode laarzen, weliswaar niet zo spannend als die van mij maar de kleur is goed.  Ze vindt het boek van Kader over Kraaien maar niks en daar kan ik haar geen ongelijk in geven.

Gerrit Komrij omhelst Joop. Ze herkennen elkaar in de upperclass van het woord.

Bart Chabot stuitert nog altijd voort, met of zonder tumor, hij is een open ‘mind’ en boek.

Yvonne Kronenberg is de hartelijkste van het bal, maar ze heeft ook een hond hè. Dat schept een band. En Joop geeft haar een cd. Ik zit even te kletsen met de directeur van de Meerse waar we afgelopen vrijdag zo’n goed optreden hebben gehad. Volle bak.

Een bal is er toch vooral voor het dansen. Gelukkig houdt Joop ervan en is de muziek van collectief Roest en Wrakhout allesbehalve dat. Het swingt als een gek en nodigt uit tot een losgaan in alle lagen en uitgaan van alle pannen en daken. Heerlijk!

Tussendoor maken we een rondje en stuiten op de fotoshoot. Wij nemen onze 5 ‘minutes of fame’ door het frame.. In het Kader van het boekenbal..

Iets verderop laten we onze hand lezen door een machine..

De bonte kraai, dat is een zwarte kraai met een grijze baan en lijkt op z’n baas, doet een krasse uitspraak:

Als ik m’n hand opleg wordt ie gelezen ..en spuwt de Kraai z’n kaartje uit:

“ Succes kan voor jou geen probleem zijn.

Met jouw diploma’s. Met jouw humor.

Met jouw geheimen.”

Juist.

Bij Joop komt eruit:

” Jij weet als 478 andere aanwezigen hoe het is om ergens hartstochtelijk om te geven.”

Juist. Als Kader het zegt zal het wel zo zijn.

We schrijven en tekenen in het grote ‘Dagboek van het Boekenbal’ en dan zie ik in m’n ooghoek de man die het meeste indruk op mij heeft gemaakt van het Bal, van al de boeken van al de mensen.

De man die als de ‘beste schrijver van de wereld’ wordt geroemd, geniaal, de sympathieke en bescheiden man die de Hemel heeft besteld maar nu nog even geniet van dit aardse bestaan met al zijn roem en vergankelijkheid..

De man van 101 jaar oud, met een ver geheugen, met een groot genoegen en diepe dankbaarheid, de vader van m’n even zeer bescheiden Malle Babbe koorzangers Barbara..

Hans Keilson.

Achter zijn rollator rolt ie de rode loper rustig af.

Het bal is uit.

Geen bitterbal gezien.
We trekken nog een lekker kroketje.

11 maart 2011, Hoofddorp

“WE WANT MORE IN DE MEERSE”

Hoe dichter bij, hoe lakser je wordt.
Dan ga je relaxt laat weg.
Dan vergeet je je belangrijkste schriftje met aantekeningen…met de akkoorden en schema’s..Aiaiaia!! Dat wordt improviseren.
Dan is alles dus anders dan je denkt.
Dan kom je aan bij een imposant nieuwbouwgebouw waar geen bordjes bij staan.
Dan bel je aan bij het verkeerde rolluik.
Dan bel je 7 keer aan bij het goede rolluik en wordt er niet open gedaan.
Als er dan wordt opengedaan is het door iemand die niet weet wie je bent en wat je komt doen.
Dan staat de inpandige garage vol met auto’s en kan de KIA CEED er niet meer bij.
Dan moeten we de bagage een paar steile trappen opzeulen zonder dat er iemand een poot uitsteekt. Lopen wij buiten adem te zijn en we moeten nog zingen.
Zijn we een half uur bezig om binnen te komen.
Het is groot en anoniem.
Dan staat het podium nog niet opgesteld.
Zijn er geen pianokrukken.
Is er geen bijzettafeltje.
Moet de geluidsman nodig een peukje roken en een bakkie doen als wij willen soundchecken. Hij toont zich verre van bereidwillig en dat geeft spanning.
Heeft ie een podium gebouwd is het niet op de juiste hoogte.
Zijn er plastic bekertjes en een vieze koffieautomaat met een bordje erbij: ‘houd de artiestenfoyer netjes.’
Is er geen handdoekje bij de kraan.
Maar wel een leuke nepboekenkast…achter het behang in de kleedkamer.

Meteen sfeer.
Gelukkig hoef ik niet te strijken.
Was wel aardig als er een cello tegen die strijkplank had gestaan.
Voor het beeld.
Al met al verliezen wij een uur van onze kostbare tijd aan verspilde logistiek en dat gaat ten koste van het humeur.
Geen gezeur maar we moeten wel een programma maken en omkleden en nog een nieuw lied oefenen. Over het 'hart van de  Haarlemmermeer'. Omdat we daar nu zijn.
Oef.
De directeur van Dijk komt nog even langs in een kek Jacques Brel jasje gilet. Attente vent. Hij is vanavond bij de voorstelling van Micheline van Houten die met Bruno, de zoon van? Brel, het Franse Chanson nabralt. Ook mooi. Ieder z’n ‘ding’. “ Wat is er tegen de liedjes van Brel?” vraagt de techneut..
“ Nou niks, als Brel ze zingt.”
Joop draaft door. “Als ik dood ben sta jij in de grote zalen mijn liedjes te zingen. Dan zijn ze nog mooier…”
“Het zal tijd worden.”
Ik denk ook..wat zal hij postuum ‘geëerd’ worden….al dat gedweep met zijn vroege periode..
Lijkenpikkerij van een ei. Je komt het nu al tegen op internet.
“ Ne me quitte pas..’ zing ik..vrij vertaald: “Kietel mij niet!”
Ik moet er niet aan denken, zonder Joop ben ik geen Jessica meer.
Ik ben vergroeid met Joop, met zijn liedjes, zijn humor, zijn manier van doen, zijn a-zijn.
Wij zijn.
Wij zijn twee-saam.
Fijn, minder eenzaam.
Mevrouw Brenninkmeyer, van C&A en co. doet de programmering en is onze uitstekende co-assistente. Zij is ook een adept van Jaap Fischer en dan raken mensen in een soort vervoering..ja. Daar valt niks meer tegen in te brengen. Daar valt geen nieuw lied tegen op te maken. Ze zijn blijven hangen in een soort neo-romantiek van hun pubertijd en de opstandigheid en frisheid die hij toen heeft gebracht in hun leven op een cruciaal moment.
Na een hoop gedoe, boosheid en tijdnood komen we opgeladen op voor een volle zaal. Dan valt alles ook weg, gaan we gezamenlijk op in de liedjes, de teksten, het ritme, de scherpte, de eenzaamheid, de liefde, de politiek, de droge humor, de relativering, de actualiteit van de tsunami..We beginnen met ‘ Taukiau..”
Dat alles overstroomt.
Dat men de pauze in polonaise huppelt.
Dat mijn favoriete tante Ria die nog nooit een theater in is geweest, de avond van haar leven beleeft..
Dat Dirk van Haarlemmer Olie een verjaardagslied op maat krijgt..
Dat Joop na afloop veel cd’s verkoopt.
Dat we met Arie Bras van de Wereldomroep nog wat woordelijk nakletsen.
Dat Mevrouw Brenninkmeijer het ‘wel een apart soort humor’ vindt, maar dat vooral ook nu weer de kijkcijfers tellen.
Dat we uitverkocht waren betekent gewoon dat we weer in de Meerse terug mogen komen.
We want Meerse.

5 maart 2011, Enkhuizen, De Dromedaris

‘He, kijk daar-is

Daar loopt een dromedaris

Verdomd als het niet waar is

Op het zebrapad’

Vrolijk liedje dat de hele week al bij me is want we gaan naar de Dromedaris.

Enkhuizen boeit.

En zo is het, want wij gaan daar optreden. Imposant, oud gebouw.

Ik heb spijt van m’n mooie hoge rode laarzen. Niet dat ik ze gekocht heb maar dat ik ze nu aan heb. De kasseien in Enkhuizen vragen om stevige platte zolen en geen pikante hakken. Dan de trappen in de toren die zich een weg omhoog wentelen waar je draaierig van wordt. Het moet echt in etappes. Eric Wolkers vangt ons op.
”Familie?”

“ Ja, een zoon..”

Ach..Jan Wolkers die in de wolken is. Zijn zoon draagt dezelfde krullen en kalende kringetje op het achterhoofd en zijn stem lijkt veel op die van hem. We sjouwen ons een breuk, de trappen op met gitaar, cd’s en tassen. Halverwege is het café. Sfeervolle halfronde ruimte met oude muren en balken en ramen die uitkijken op het IJsselmeer en de haven van Enkhuizen met stoere zeilschepen. Ben wel naar het Zuiderzeemuseum geweest met de kinderen, dat ze allemaal in Ot en Sien klompen en lompen rond hoepelden en uit een puntzak mochten snoepen. Waslijntjes met stralende witte was aan de lijn en boomgaarden, gerookte paling, kanten kleedjes en tollen en hinkelbanen.

Dat was na het sprookjesbos, ook een trekpleister van Enkhuizen waar je met de kleuters een dagje uit kunt, compleet met wolf, roodkapje en 7 geitjes.

En dan nu, verdomd als het niet waar is, zomaar is in de Dromedaris.

Vrijwillige types draaien deze bijzondere locatie. Ons optreden heeft plaats in de top van het gebouw, alle trappen op. Geluid geeft wat problemen, er zijn bepaalde onderdelen niet. Klemmen voor de microfoons en de speaker doet het niet goed. Dat is eventjes peentjes zweten. We worden gefotografeerd door Annemarie Wolkers, voor bijzetting in de galerie van Annemarie..Wat ik je Drom..

De kleedkamer heeft iets van een Middeleeuwse kerker, zware deur met gat erin, waarschijnlijk om brood en water door te geven. Oude stenen muren, een raam met tralies ervoor en een soort poepemmer, met deksel dan wel. Zeg maar The Tower. Als je daar in zat kon je het wel schudden.

Het is uitverkocht en omdat wij hier voor het eerst spelen kunnen we putten uit het repertoire van drie cd’s. De burgemeester van Enkhuizen is er ook en hij heet Jan. Hij schijnt zich ook nog ‘de manager’ te noemen. Nou, dat is dus hilarisch. Verder spelen we in op de laatste ontwikkelingen over Libie en de politiek. Verzoeknummer van Kees en Annie Ooteman en ook van Bian is ‘de Schemering. Net op dat moment draait Vis even aan een knop van z’n gitaar en gaat het mis. Hij lijkt niet meer te stemmen. Ik krijg het er warm van, bovendien valt de monitor krakend uit..gatver, dat geluid..Hoe redden we ons hier nu weer uit? Gewoon doorgaan.

Gelukkig is het publiek hartstikke enthousiast en krijgen we nog een grote kaars mee als trofee. Gezellig nog een drankje met de Ootemannen vol wilde plannen. In november vieren we daar Joop’s jubileum, jubilate deo!..leuk, kijk er naar uit.

Het is al laat. De tijd vliegt.

Inpakken en met een draf dalen we al die trappen af .

Krijg er een wel bult van hoor, die dromedaris.

Zaterdag 26 januari 2011. Kampen

GEEN GROTE RAMPEN IN KAMPEN

Fijn naar Kampen. We zijn herintreders..ehh..heroptreders. De hele maand februari gesluimerd in een sloom winterslaapje met op de achtergrond de wetenschap dat je toch weer een keer de boel op moet starten…en aan de slag..uitstelgedrag.

Ons systeem is goed: Elke keer pakken we 6 liedjes. Zo bouwen we het op, leggen het fundament onder het enorme Visser-repertoire dat wisselt per seizoen en actualiteit-prioriteit.
De tas met liedjes wordt gevuld en daar kunnen we dan uit believen en impulsen plukken.
Unplugged.

De KIA ceed staat er weer stoer bij. Achter een rood-wit bij moord en doodslag gespannen lint op de speciale laad en los plek van de fraaie, monumentale Stadsgehoorzaal in Kampen.

Wat een mooie , indrukwekkende zaal.. en dan nog zo vol ook! Dankzij het meisje van de PR, jahaha.. Jessica!

Nou, volgens Jelle, de enthousiaste programmeur, tevens bloemenmeisje, is het echt prachtig dat er vanavond zoveel mensen zitten. En we gaan er fijn tegen aan.

Eerst maar eens lekker eigen Indiaas eten opwarmen in de artiestenfoyer, met twee magnetrons , zitzakken en pim-pam-pet op tafel. Daar heb ik zin in: PIM PAM PET! Maar we hebben geen tijd, we moeten nog soundchecken , uitstekend geluid! en een programma maken.
Dat doen we aan de hand van het optreden in 2008. Joop houdt het allemaal fijn bij, met krulletjes achter de nummers die we hebben gedaan, gelijk een echte schoolmeester.
Het werkt.
Even Mary van de Kanarie bellen, ze is vandaag 70 geworden.. ze hoort de telefoon niet..heeft een huis vol herrie..we zingen even lang-zal-ze-leven-in op haar antwoordapparaat..de gong gaat..5 minuten..en dan gaan we op!

“Denkend aan Holland..zie ik brede rivieren..’ Mooi om met een gezongen gedicht te beginnen. Net als de Taptoe, die altijd veel indruk maakt. Schakelen naar de filosofische serie, zoals wij die noemen met het lied: ‘Langs de snelweg van het leven kom je slechte stukken tegen..’ Hilarisch en herkenbaar, de eerste lachers melden zich..het ijs is gebroken.
‘It is always a nice day to kill dictators ‘, uit de buitenlandse serie is helemaal actueel.
En zo volgen ze ons met een politiek- en maatschappelijk geëngageerde programma, gezien de komende verkiezingen van 2 maart. We doen een steekproefje als waren wij Maurice de Hondjes en peilen de stemming van ons gemêleerd publiek. Uit alle hoeken gaan stemmen op. Alle partijen zijn vertegenwoordigd en dienen zich naar hun politieke voorkeur dan wel links als slinks op te stellen in de foyer. De meest rechtse in het meest conservatieve deel met degelijke fauteuils vlak bij de bar en de meer progressieve mogen zich prominent uitstallen op de LOUNGE bedden in het moderne deel van de foyer. Laat maar waaien… Dat soort.
Wij willen graag tot een consensus komen met de mensen en daartoe sporen wij ze aan om simultaan op te staan en de handen op de schouders van de voorganger te leggen en zich voort te bewegen met een ordinaire huppel op het lied: Huppel huppel huppel, daar kom ik met m’n knuppel.

 Ze hoeven er niet bij te zwaffelen.
Ik zal de horde moeten aanvoeren en verdomd: het is nog niet zo goed geweest! Wat een feest.
Ik neem de eerste rij mee, langs de zijpaden, achter de laatste rij langs, weer naar voren en zo..de foyer in..
Pauze.
“Na de Pauze wordt het niet beter”, kondigt Joop aan.
We beginnen met onze zendtijd voor Politieke Partijen waarin wij de PPD vertegenwoordigen.
Onze PPD , Politieke Partij Dementerenden doet het goed, er is een grote opkomst van de grijze massa, en dan vooral van de grijze cellen die het af laten weten..Maar de PPD VERGEET U NIET!
De PPD is nog behoorlijk bij de tijd.
Wat een enthousiasme.. doelgroep he.
We gaan verder met onze romantische serie , lenteliederen uitgebreid met een kersvers lied: “Geen vrouw windt mij meer op..”
Ik heb het niet meer.
Joop heeft het net nog even in de kleedkamer aangepast en dat gaan we vandaag dus zingen.
En het is echt heeeeel leuk.
Ik heb moeite met de dissonanten maar dat is ff wennen en het is echt een heel grappig, doch lief, intens liefdesduet geworden zoals alleen wij dat samen kunnen zingen.
Het wordt goed ontvangen..en de vlammen slaan mij uit. Ja, ik heb van die momenten dat het me aanvliegt..eehh opvliegt..vlieg op! Wie heeft de onbewaakte overgang überhaupt uitgevonden?
Verzoeknummers..altijd een mooi moment..want daar komen ze ook voor.. De liedjes uit vervlogen tijden zijn niet te vermijden. Jaap Fischer in eigen persoon komt nog langs als een oerfan een oer boekje meebrengt met versjes van JF en vers laat voorzien van een paar aardige woorden van de maestro. Joop signeert Jaap en zo zal het altijd zijn. Hij is niet wie ie is zonder wie is was en nu zo in z’n sas met onze dualiteit.. ik voel me zeer vereerd…al 7 seizoenen lang. Enerverend , vibrerend en inspirerend..ja laat het nog maar even duren.

Het gastenboek staat klaar bij de kleedkamer, we schrijven er iets aardigs in op.
Het was ook top.
De medewerkers van de Stadsgehoorzaal hebben het helemaal. Jelle de programmeur praat nog even met ons na en heeft zo genoten ..” Daar doe ik dit dus voor!” Erg veel enthousiaste reacties variërend van :” Hoe oud bent u nu?” tot “Wat een kwaliteit, mooie stem, actueel, fris, grappig en bedankt voor de mooie voorstelling, wat heb ik gelachen en ik lach nooit tot wanneer komen jullie weer? “ Succesvol lol..
Meteen geboekt voor 2013.
Zo gaat dat.Mooie bloemen mee en intens tevree..vol adrenaline.

Alleen moet je dan om twaalf uur nog terug naar Haarlem en bedenken ze bij Diemen dat het wel een mooi moment is om de weg van drie naar een lullig baantje over te laten gaan en dan sta je zo laat in de nacht gewoon te wachten in een file..

“Had je maar een vak moeten leren.”