vrijdag 29 april 2011

Vr. 29 april 2011, Zandvoort aan Zee.

LEN IS NU EEN VAN HEN..


Het zijn verwarrende dagen.
Dagen van behagen.
Dat het de Hare Majesteit heeft behaagd.. Het is maar net hoe haar hoed staat. Ze deelt hier en daar wat uit aan bijvoorbeeld een schavuit als Seedorf. Braaf naast Berlusconi.
Dagen van trouw, hoop en kijkcijfers.
Dagen van gedeelde kijkbuis-vreugde.
Dagen van even geen Lybie, Syrie en schiet mij maar lek.
Dagen van pracht en praal, de holy graal en prins gemaal.
De wanhopige wereld schreeuwt om een sprookje dat nu eens goed afloopt.We willen massaal huilen van blijdschap, delen in feel-good. Mag het een keertje.
Dat ze niet gewoon met z’n tweeën op een wit paard gaan zitten Wil en Kate, dat snap ik niet.
Of als piloot en stewardess verkleed, gewoon even keet.
“Doe iets!” denk ik dan.
Waarom moet het allemaal zo stiff.
De hele wereld kijkt mee en dan zo’n korte kus. Hij had haar toch op z'n minst kunnen nemen daar op het balkon.
Dat kan nooit lang stand houden, denkt de kijker thuis. Die wil passie.
Ook geen traan gezien.
Dat doet Maxima echt veel beter.
Maarja, je zou ook met Willem Alexander moeten trouwen. Daar ga je best van huilen. En nog erger: Bea als schoonmoeder erbij.
Kijk Katie laat zich heus niet kisten door die stijve schoonouders, Katie is een dondersteen, dat zie je meteen.
Die denkt: So what?
En zolang je niet met Henry de VIII bent getrouwd ben je redelijk zonder kopzorgen. Dat je kop er niet afgaat he ook al heet je Catherine.
Het zijn verwarrende dagen.
Al die royalty’s.
Zo kan het zomaar inene gebeuren dat een doodgewoon, degelijk, onopvallend typ van je koor, op zich nouja..niks bijzonders, ze tennist en golft en zingt aardig en ze heeft enorme kuiten en steunzolen..dat zo iemand dan uit het niets een lintje krijgt van de Hare Majesteit, omdat dat haar heeft behaagd. Ja ze kent Len ook wel hoor van die keer met de Indiëherdenking.

Dan sta je toch raar te kijken.
Want Len is nu een van hen.
Len is nu een lid van de Orde van de Oranjes en dat is helemaal in orde. Want Len is nu eens iemand die zonder franje, puur onbaatzuchtig en dienend, vrijwillig en zeer nauwgezet gedurende 25 jaar ons Malle Babbe koor secretarieel dirigeert. Het is ook een behoorlijk secreet..ehh..scheet.



“Als ik hier koning was, kwam er een lintjesregen..
Maar wie tot nu toe, de allerhoogste lintjes kregen,
Die kwamen niet eens meer in de krant..
Ja voor die meiden die zwakzinnigen verplegen
Zou ik de hoogste onderscheiding overwegen
Iets heel bijzonders in de adelstand
Als ik de koning was van Nederland..’
(W.Wilmink)

Het leuke van deze day of Hope and Glory is dat de liefde regeert! Dat de inzet van mensen als Len gehonoreerd wordt met een uitgesproken woord en oorkonde van dank met een mooi lint op de koop toe. De manier waarop dit in scène is gezet geeft een hoop voorpret. Iedereen gunt het Len. Len, die altijd alles regelt voor onze optredens heeft ook nu van te voren de locatie nauwkeurig bekeken en de koffie en champagne geregeld. Zij heeft er als doodgewoon koorlid tussen gezeten, zich van geen kwaad bewust…en toen haar familie binnen kwam stromen en iedereen begon te glimmen naar Len, viel het kwartje.
Dan stellen wij de vraag met Mart Smeets: “Wat ging er toen door je heen..?”
” Een zwaard.
Ja en..toen ik de kinderen en Rob zag kreeg ik het in de smiezen..”
Ze is ook niet een van de slimste van het koor, ze had niks door.
En dan zingen wij haar blijmoedig en hartgrondig toe onder leiding van Leen, ook zo een met een orde, maar van een andere orde. Ik weet niet precies hoe het zit want we hebben ook een Commandeur op het koor. Wij zijn van alle rangen en standen. Leny neemt de regie van de burgemeester, die het echt niet slecht doet voor een burgemeester zonder ambtsketting, kordaat over en we zingen de nieuwbakken lintwormen toe in de regen van koninklijke zegen.
 De verslaggever ter plaatse heeft “ nog nooit zo’n feest meegemaakt met een lintjes ceremonie”.. en dat ligt aan ridder Leny.


De zin..’wees blij met je lint en doe verder gewoon’, typeert wat mij betreft de hele sfeer, die van blijdschap en anarchie. We toasten en stoten een Driewerf Hoera voor de koningin uit:  Lang leve de monarchie, lang leve de liefde, lang leve de sprookjes..
En als zij niet gestopt zijn met keten dan ‘Katen’ zij nu nog.

Ps; Vermist: Ambtsketting van Zandvoortse burgemeester, waarschijnlijk in het zand verloren.Uiterlijk: Zwaar, zilverkleurig met grote schakels. Zoeken met metaaldetectors wordt aanbevolen.

zondag 3 april 2011



31 maart 2011, Nijmegen, concertgebouw "De Vereeniging"


Mijn schoonmoeder is vandaag jarig.
Soms betaal ik om op te mogen treden.
Op een donderdag naar Nijmegen dat is niet fijn op de wegen. Dus luidt het besluit: Voor de files uit. Gaan we daar maar een beetje lanterfanteren. Imposant gebouw, de Vereniging. Enorme grote zaal bestemd voor Frans Bauer ,Jan Shit en dat soort toppers.

“Dat hebben wij niet gehaald..”, zegt Joop als we een schuine, ietwat rancuneuze blik werpen op die mooie grote zaal waar 1500 man in kan.
“ Dat is mislukt.” ”Ja, wacht maar tot wij bij Martijn van Nieuwkuik zijn geweest, dan zal je wat beleven.”
Wij mogen niet klagen. En dat doen we ook niet.



Het is al weer geweldig dat we hier mogen optreden in een uitverkochte zaal!
En wat een juweeltje... Zo sfeervol. Mooi licht, luxe roodpluchen stoelen en vol prachtige wandschilderingen. Degelijk, ouderwets lijsttoneel, uitstekend geluid en prettige techneuten.
Alles komt goed.
Omdat we zo vroeg zijn doen we even een loopje door Nijmegen.
“ Ha Malle Babbe!”


met wekelijks wisselende pianisten.!”

Even verderop is een kerk waar we een kaarsje gaan branden voor een ernstig zieke vriend van Joop. We twijfelen een beetje bij welk beeld. Je hebt de Here Jezus zelf, waar ik persoonlijk altijd blind op vaar maar je kunt ook kiezen voor Maria of de heilige Antonius en zo zijn er nog een paar nisjes. De prijs is overal hetzelfde, 50 cent, daar hoef je het niet voor te laten. Maria knielend bij haar overleden zoon lijkt me geen optie. Tenminste als je wilt dat ie beter wordt. Laten we Jezus maar doen en dan een ‘Groot Geloof’ hebben, een echt, oprecht groot geloof en we branden een kaarsje...ik doe het ook voor m'n ome Han, die kan ook wel wat hulp van de Heer gebruiken..en kanker is niet van God..

We belanden in een inpandig winkelcentrum en daar verkopen ze twee frikadellen voor 1 euro!

Dat is niet duur. Jan en Piet werken bij de snackbar in Haarlem en ik weet wel zeker dat de frikadellen daar meer dan een euro PER STUK kosten. Daarom heb ik deze foto genomen als bewijs. Kijk, de frikadellen liggen links, een beetje scheef, zij aan zij en het zijn er twee en nog warm ook.

Het komt er dus op neer dat een gebed bij de Heer net zo duur is als een frikandel.

Terug in het concertgebouw dolen we nog wat rond, er is geen hond. Wij zijn helemaal alleen in dat grote gebouw. Het heeft iets spookachtigs. Trapjes op en af, lange marmeren gangen, hoge lambrizeringen, achter het grote toneel langs, diep in de catacomben vinden we..een magnetron! Twee borden en lepels en jawel, we gaan dineren. Lekker eten mee en eigen kruidenthee voor twee en alle tijd. Geen mens dat zich ergens tegen aan bemoeit, alles in eigen beheer. Dat past bij Joop. Geen gezeur, gedoe of wachten op wie of wat dan ook.
Relax.
Nog twee uur te gaan.
Dat delen we dan in.
Stemmen. Soundchecken. Oefenen. Programma maken. Omkleden. Op!
We spelen nieuwe dingen. Heel leuk om uit te testen. Primeur: het nieuwe lied: “Ze zingt het liefst in het Engels..” Ik word er blij van. Het is een vrolijk lied met dubbele bodem, herkenbaar en modern! En we doen ‘m als meezinger...en valt goed! Joop heeft echt weer een prachtig liedje gemaakt!
Publiek is statig. De hele setting is statig. Maar als we voor de pauze de zaal uithuppelen zie ik allemaal blije koppen en enthousiaste mensen..ze vinden het geweldig! Na afloop hoop drukte bij de Joop-cd-verkoop en gezelligheid met een stel, dat hun lol en lof niet onder stoelen en banken schuift…We kletsen nog fijn wat na in de foyer maar we moeten nog wel naar Haarlem..We gaan maar eens inpakken en wegwezen. In de auto zeg ik het dan tegen Joop. Ik heb er lang tegen aan gehikt.
“Ja..ehh..Joop het was allemaal hartstikke leuk maar, ehh..sorry…heb er al die jaren erg veel plezier aan gehad..maar, nouja, ik wil ook andere dingen doen en het is na langzaam beraad en een hoop wippen en wegen nu zover dat ik je wil zeggen:
Dankjewel, maar na dit seizoen ga ik wat anders doen."

En toen werd het even stil........

haha!