GELUKKIG NIEUWJAAR MET JAN EN PIETJE EN ZIJN NIEUWBAKKEN GRIETJE

"Voor tien uur mogen jullie niet naar buiten!" mama schreeuwt nu al.

"Daaaaaaagg, fijne dag!" Papa smeert 'm.
" Die mag lekker werken", bromt moe, nu al moe.
Jan is druk bezig de buit te verdelen.
Met een precisie van een horlogemaker verdeelt hij de porties bommen en granaten.
Liefkozend praat hij tegen zijn pijlen.
Hij prijst ze de hemel in.
"Ohh, wat ben JIJ mooi.."
Piet mag z'n handen dichtknijpen met zo'n solidaire broer.
Krijgt er zo de helft van Jan.
Maar zonder Piet vindt Jan er geen moer an.
Daar gaan ze dan.
"Blijf voor de deur en straks alles opvegen!" krijst mama.
Ze geeft ze een bezem en een vuilniszak.
" En doe je bril op! Heb je gezien hoeveel ogen eruit vliegen door die pijlen van jullie!"
 Piet mompelt..."Ik ga echt niet met zo'n debiele bril lopen hoor, bekijk het!"
En daar verdwijnt de eerste de beste bom in de groenbak van de buren.
"KOM DIRECT BINNEN! NUUUUUUUU!!!!!!!!!!!!!!"
Mama raakt overspannen.
" Verdomme, gaan we nou ff NORMAAL doen!! Anders flikker ik al die zooi nu direct weg, pech gehad!"
Jan knikt en Piet niet.
Stresskip, denkt Piet.
Ze bouwen het rustig op.
De knallen worden heviger, de pijlen klimmen hoger, de kruiddampen doen de ramen beslaan.
Maar het went.
Jan en Piet genieten.
En het plein in Haarlem Noord doet niet onder voor de Gaza strook.
Ze beschieten elkaar met pijlen en jahoor, dacht mama het niet..daar schiet zo'n loslopend stuk tuig een Romeinse kaars op Piet.
Precies....... onder zijn oog. Een schampschot.
Want Piet wilde die bril niet.
"Maar het is niet mijn schuld.
Dus mama moet niet gaan zeuren."
En dat doet mama dus ook niet.
Ze vraagt alleen of Piet z'n bril..toch...misschien...wil?

 En  de hond ,Sjors?
Die is onverstoorbaar.
Onvoorstelbaar!
Harry de kater zit al de hele dag onder het aanrecht te janken.
Maar Sjors geeft geen krimp, zoals het vrouwtje, dat bij elke knal en sirene zit te sidderen.
Hij gaat zelfs vrolijk kwispelend mee uit, rechtstreeks  het mijnenveld in.
" Doe toch eens als een normale hond. Je moet trillen als een riet met je staart tussen je poten Sjors."
Maar hij kijkt zo onnozel dat het vrouwtje denkt: " Was ik maar zo...."

Het wordt donker en Jan en Piet hebben bijna al hun kruid verschoten.


20.00 uur
Daar zitten ze dan al klaar in de kring in spanning , wachtend op het altijd weer veelbelovende, overschatte NIEUWE JAAR:
Opa met z'n pijp, oma met de vrede, tante die en die, ome zo en zo, slimme neefje en nichtje, papa, mama, Klaas de grote broer met veel bravour en zijn vriendin voor het grote gewin en Jan en Pietje met zijn nieuwbakken grietje.
Ze is lief en mooi en heeft het temperament van Maxima. Argentijnse vader ook.
Er gaat gegokt worden.
De jaarlijkse bingo drijft de familie op een hoop en de balletjes komen uit het washandje en worden in een tergend langzaam, zeg maar Haarlems, tempo opgelezen door de pater familias, opa Bram.
" Hij gaat hard achteruit " mompelt mama tegen haar zus die net haar enkel heeft gezwikt. Ze loopt met krukken.
" Tjongejonge, ik hou het niet bij hoor pap."
" Ik neem nog een appelflap."
En mama neemt haar vijfde.
 "Ze zijn verrukkelijk!"
Tante Dirk en ome Lucas hebben weer de hele dag in de keuken staan bakken en bakkeleien want Lucas wil oliebollen met krenten en Dirk zonder en Dirk heeft gelijk. Die met krenten blijven het langst over.
En dan komen de gevulde eieren langs van tante Lisa.
En dat ruikt zo lekker.
"BINGO!" Jahoor, de vriendin wint weer.
Rookpauze!
"Laatste peuken mensen!"
Ze mogen roken in het biljarthok van opa.
Alleen opa mag altijd overal z'n pijp opsteken.
Ookal heeft oma astma.
En is ome Peer aan de zuurstofcylinder aangesloten.
Hij heeft njog maar een longinhoud van 16%.
Sauzijnenbroodjes.
" Lekker hoor en helemaal niet vet."
Tante Dirk zegt dat ze de nieuwe Sonja in huis heeft.
" Ik ben al begonnen alleen dit staat er niet in", grijnzend neemt ze er nog een.
Gerookte zalm met toast van tante Ien.
Combineert ook lekker met die eieren van net en de drop gaat ook zo op.
Oma heeft dan nog een schaal met rauwe ham met monchou en verschillende vleessoorten.
Gaat er prima in.
" Doe nog een wijntje!"
De magen gaan draaien en de getallen verdubbelen.
Mama heeft de slappe lach maar dat komt van de drank.
En ze kijkt niet meer op haar bingokaartje want ze heeft straks toch 15 miljoen.
En ze leidt iedereen af van de bingo want ze vraagt aan tante Dirk:" Wat ga jij kopen van je 15 miljoen?" En tante Dirk wil wel een bootje met een kajuit.
Het loopt uit de hand.
De concentratie verslapt.
Maar dat komt ook door het slappe draaien van opa.
Valse bingo's vloeien rijkelijk al was het alleen al vanwege het feit dat tante Lisa nummers doorkrast bij haar buren als ze niet kijken.
En maar zielig kijken met die krukken.
Jan en Piet worden onrustig.
Piet heeft van z'n grote broer, Klaas de diplomaat een scheut baccardie in z'n cola gekregen en kijkt behoorlijk scheel.
Hij ziet twee tietjes..ehh..Grietjes.
En ze knijpen er samen tussen uit.
Jan heeft er de pest an.
Nu moet ie met z'n kleine hoogbegaafde neefje die natuurlijk wel zo'n debiele bril opzet vuurwerk gaan afsteken.
Want die luistert wel naar z'n vader.
De TV gaat aan.
"De Klok!!!!!!!!"
Inene is iedereen opgewonden.
Net als de klok.
Nog tien minuten en dan is het zover.
"Traantje Austerhaus staat te schreeuwen", mama vindt het vreeeeeeeeeselijk lelijk.
Ze heeft er 5 op.
Papa knalt de champagne glazen vol...........
Aftellen..10-9-8-7-6-5-4-3-2-1...?!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!BAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMM
Jan gooit een rotje in de open haard.
Ome Peer heeft het niet meer, snakt naar lucht.
Tante Dirk slaat op de vlucht.
Haar zus kreeg een keer een vuurpijl door haar kuit, aan de ene kant erin en de andere eruit..
Mama zucht..
Opa geeft  Jan een flinke draai om z'n oren." Ben je nou helemaal!"
Iedereen is boos op Jan.
"Ga jij maar naar Afgahnistan!" roept mama.
Jan heeft verdriet.
Het is toch geen dynamiet!
Ze begrijpen hem niet.
Niemand.

En Pietje..heeft nu ook al z'n grietje.

Zondag 26 december 2010, Tweede Kerstdag, Westwoud


‘GOUD’ BIJ KEES EN ANNIE IN WESTWOUD

“ Beter kun je het niet hebben”.

Joop heeft het al vaak tegen me gezegd en hij heeft gelijk.

Ervaren rot als hij is, de troubadour pur- sang, zoveel gezien en gehoord, zoveel door het land gereisd van theater naar schouwburg naar kroeg naar dorpshuis..De Schalm met of zonder weeralarm is als een stevige stampot met worst en gehaktbal in een kuiltje jus.

Kees en Annie met hun lieve span hebben Joop en ook mij toen ik erbij kwam, altijd zo ontzettend prettig, bescheiden, dienstbaar en gastvrij opgevangen dat je gewoon blij wordt als je weer naar Westwoud mag.

En dan nota bene op Tweede Kerstdag. Dubbelfeest!

Zo’n dag dat je denkt, wat moet ik nu weer eten na die vette gourmetschotels van gisteren ,waar moet ik nu nog een kerstster langs gaan brengen. Welke topfilm moeten we met z’n allen tegelijk leuk vinden en wanneer gaan we met z’n allen wandelen, monopoliën, voor de haardkachel zitten en chocolademelk drinken.

De kracht van De Schalm is dus dat het er allemaal is. De biljartclub, de bridgedrives, de gymclub, de volleyballertjes, de drankorgels, de borrelhappen, de rookkamer en het culturele programma..wij mogen er weer zingen!

Kees en Annie hebben het helemaal voor elkaar. Van het begin tot het eind tot in de puntjes georganiseerd. De uitnodigende poster…

Dan de sportzaal omgetoverd tot een sfeervol, intiem, theater..met uitgerolde vloerbedekking, een grote kerstboom, kaarsjes, gekleurde spots en prima geluidsinstallatie en als klap op de vuurpijl: het podium op het biljart . Dat zal m’n pa deugd doen.

(foto Chrissy O.)

De kleedkamer is lekker warm, de thee staat heet en de spa koud in een hoge hoed met ijs, geflambeerd met kersenbonbons en kerststerren op een Perzisch tapijtje.
We spelen een vol programma , zo actueel mogelijk met de kersverse kersttoespraak van de koningin erin..Het moderne "Houd moed houd moed ik zit hier goed! ", gaat over burgermoed en bemoediging. Ze zit de kerstdagen op een Argentijnse ranch met de Zorroguietaatjes te jokken, ehh..jokeren.
Je moet je moed niet laten zakken..ook niet als je zo’n on-zin uit je hoofd probeert te leren:
” Wie wil meewerken aan begrip en vertrouwen zal bereid moeten zijn eigen vooroordelen onder ogen te zien en zijn handelen te toetsen op de consequenties voor medemensen en de gevolgen voor de samenleving als geheel.”
Heeft ze zelf geschreven.
Hadden we dat maar eerder geweten. Het draait uiteindelijk allemaal weer om repspect.
We zingen van allerlei..een lied over ‘West Friese mensen..ze drinken teveel en ze rijden te hard’ , politiek up- to- date compleet met Jolanda Sap, Rutte-kan-geen-vrouwen-vinden-hi-ha-ho!, romantiek op de meubelboulevard en op z’n bèta’s met het deeltje van Higgs.. Kalkoenig kerstlied, veel verzoeknummers en meezingers, dat is erg leuk.
Als PPDementerenden  komen we met kerstmuts op en vergeten vooral niet hoe de Kdagen voor veel dementerende, geïsoleerde, eenzame soortgenoten een regelrechte ramp zijn. Dat geldt trouwens niet alleen voor alleenstaanden. Annie en Kees kregen op deze dag veel singles over de vloer...we voorzien in een behoefte. En ter verhoging van de feestvreugde verloten wij dan ook een zak kippenvoer voor degene die het totale gewicht van Kees en Annie O. raadt.
Fijn publiek, ze reageren enthousiast. Sommigen zijn verrast..omdat ze mee moesten met hun vrouw en denken: "Moet dat nou..?"...en dat ze nu dus denken: "Goh, viel me niet tegen.." tot..." De volgende keer komen we weer!" Dat is natuurlijk hartstikke leuk.
“Spontane reacties van mensen die het niet kennen, dat zijn de beste”, meent Joop en daar ben ik het weer eens mee eens.
We krijgen bloemen van Annie..

en dan gaan ze het buffet neerzetten.. Een enorm buffet voor 100 man! Hoe krijgen ze het voor elkaar..ik sta erbij en ik kijk ernaar..

Er zit een goed systeem in, 'het ligt niet aan het systeem, maar de mensen deugen niet en dat is het probleem..', goed lied! Het is een kwestie van de goede kant oplopen en niet te snel je bord volladen want het lekkerste komt als laatste en dan is je bord dus vol.

De opgerukte horde uit Haarlem heeft het ook erg naar de zin, Mary van de kanarie en Leen van Voorleen met Maria en Klaar, Thea en Ben van Voor Thea en Ben en Willemien van andere Ben..zijn vaste fans uit de Haarlemse clan..

Nathalie ons blinde kippetje of vink is fijn meegezeuld en aan haar oren is dit optreden wel zeer besteed. Vooral het lied over blinden, doven en stommen kan zij op waarde schatten, de schat. ‘In de Schemering’ doet het ook goed in het donker en ‘Je hebt geen ogen nodig om de Heer te volgen’ kan ze helemaal beamen, amen. “ Dit is wel mijn soort humor”, lacht ze.

De opmerkingen en tips van onze intimi nemen wij ter harte ook omdat zij in ons hart zitten. Dit in tegenstelling tot een zure recensie in de Volkskrant over onze cd..pijnlijk. Moet me even van het hart..

Daar heb ik het best moeilijk mee.. Ik zou wel willen dat het niet zo was maar ik denk er steeds aan. ..
De woorden, ‘monotoon, fantasieloos en hinderlijk’ om mijn stem en inbreng te kwalificeren boven op Joop’s krakerig stemgeluid ..’ steken onaangenaam….en blijven hangen als een zeurende naald in de groeve van een oude grijsgedraaide langspeelplaat..over een ei.

Maar vandaag zijn we blij..

We sluiten af met
“ Je denkt wat is het pestkoud
Als je door de mest sjouwt
Straks gaat ook nog de rest fout
O, o, was ik maar bij Kees en Annie.’

Goud in Westwoud.

11-12-2010, ZOETERMEER, Stadstheater

FANTASTISCHE SFEER IN ZOETERMEER

Als je er zo aan komt rijden tussen de hoge flats en winkelcentra door denk je: tja..meteen sfeer in Zoetermeer .

Het grote Stadstheater is helemaal in kerstsfeer getransformeerrrr. De Kia kan mooi inpandig geparkeerrr en daar zijn we weerrrrr voor de tweede keer in Zoetermeer! Ik ontwaar een paar schimmige types rondom de schouwburg en ben een beetje geallarmeerrr. Ja, het zijn Russen! Echte Karzastanen die komen hier vanavond in de Grote Zaal een Opera spelen. Er hangt een dreigende, onheilspellende sfeer in de artiestenfoyer van Zoetermeer.

“Zoveel Russen heb ik nog nooit bij elkaar gezien in het wild”, concludeertVis.

“ Ze kijken zo grimmig.”

Ja, dat komt natuurlijk ook omdat ze een sprookje van Grimm komen doen .

Sneeuwwitje en de zeven dwergen. Ik stel me daar iets lichtsvoetigs bij voor maar volgens Visser is daar geen enkele reden toe, zo leuk is het niet om dwerg te zijn.

Nou, geen dwerg te zien . Wel een berg somber kijkende louche types.

Overal liggen instrumenten en zitten ze met laptopjes voor zich uit te staren met doppen in hun oren.

Ze zijn hier met een heel orkest en ballet. Op de televisie zie je het decor van de opera…..sprookjesachtig, prachtig in schril contrast met het gajes dat hier met grauwe grimassen zit te klaverjassen. Ik merk niks van passie of bezieling..meer iets van even –door-de-zure-appel-heen-bijten- sfeer, wat op zich dan wel past bij Sneeuwwitje.

De toneelmeester maant ons vooral goed op onze spullen te letten.

De koffiejuffrouw geeft een sleutel van onze kleedkamer en geeft de tip: wel op slot doen met dit soort gezelschappen.

De directeur is een toffe peer van Zoetermeer en hij heet ons welkom en moet zich verder deze avond bezighouden met de Russische invasie. Wat een herrie boven ons met hysterische Russische muziek en gedans en gestamp van die dwergen.

Ik bedenk dat ik de autoradio en de tomtom in de Kia heb laten zitten en ga die toch maar even halen.

Ik verwaal helemaal en moet via de hoofdingang weer terug zien te komen in de kleedkamer, stuit ondertussen nog op wat rokende Russen en probeer ze vriendelijk aan te kijken met een geruststellende blik en op mijn beste Russisch zing ik: Voszjeesjenietvojekrystespazjieeeee.

Dat betekent: blijf met je poten van onze spullen af.

 De Russen zijn een uur eerder begonnen dan wij en als wij pauze hebben vertrekken zij..lekker rustig in de foyer met nep-open haard en kanige Kaandorp aan de muur.

Onze zaal is uitverkocht en dat is fijn! De techneuten van licht en geluid zijn vertrouwd en dat zijn topjongens. Echt betrokken en zeer attent. We worden verwend. Fijn als je welkom bent en de neuzen dezelfde kant op staan..we gaan er lekker tegenaan.

Het wordt een topvoorstelling!

 Heerlijk, alles loopt en we proberen wat nieuwe verhaaltjes uit. We zitten ontspannen te spelen, zelfs zo ontspannen dat een ongeplande blooper helemaal goed uitpakt. Soms gaat er wel eens iets mis. Dat is helemaal niet erg , het gaat erom hoe je het weer oppakt.

Wij komen op als Wil en Ge van de PPD, in onze dementen outfit. Joop stapt het podium op en… struikelt! Die mensen lachen! Ze denken dat het erbij hoort. Ik schrik er wel van maar Vis staat gewoon weer op en gaat zitten. Dan moet ie de papieren hebben maar die zie ik niet zo gauw. Gaat ie zo van het podium af naar de kleedkamer. Zit ik daar in m’n spar tas te zoeken, vind ik die papieren. Loop achter Joop aan, maar die zoekt de sleutel. Want wij hebben nooit de kleedkamer op slot maar nu wel, vanwege die sprookjes-Russen. Ik moet Joop ff sussen, met: papier hier! En dan gaan we hop, op als Wil en Ge van de PPD, Politieke Partij Dementerenden.

Hij is nog nooit zo goed geweest.

Ik zeg: Die houden we erin!

De mensen zitten te schateren. Ik zie er een helemaal stampvoeten van de pret. De toon is gezet. De meubelboulevard ontaardt ook in een falset. Joop speelt ‘m in een andere toonsoort waardoor het lijkt dat ik compleet vals zit te spelen op die mondharmonica en ik proest het uit gewoon, hij heeft me erin laten lopen. Zegt ie ook nog: “ Zo’n moeilijk instrument is het toch niet.”

Ze zingen volop mee met de kalkoen en je moet je moed niet laten zakken..

“Ze staan je op je zeeerrrr

je denkt, oh, heer, oh heerrrr

waarom heb ik dat weeerrr

weg! Weg!! Uit….Zoeterwoude.”

En als toegift onze nieuwjaarswens….http://www.youtube.com/watch?v=DhcP7wyPia0

Wat een topsfeer in Zoetermeer..voor minder doen we het niet meer.

NIEUW! Nieuwjaarlied op Youtube...

KLIK :  http://www.youtube.com/watch?v=DhcP7wyPia0

HANNIE SCHAFT HERDACHT

Zondag 28-11-2010, Haarlem

 

HANNIE SCHAFT HERDACHT.

Hannie Schaft was niet laf.

Hannie Schaft knalde onze vijanden af.

Hannie Schaft verdient lof.

Hannie Schaft vocht tegen de mof.

Hannie Schaft had lef.

Hannie Schaft leeft.

Malle Babbe mag weer een muzikale bijdrage leveren aan de herdenking van ‘onze’ verzetsheldin Hannie Schaft. Een traditie voortgekomen uit de verschrikkingen van de Tweede wereldoorlog. De Holocaust, de honger, de horror... Nauwelijks te bevatten voor de generaties van daarna..toch in stand gehouden door jonge mensen die het verhaal van ‘Haar met het rode haar’ willen blijven vertellen. Een verhaal dat actueel blijft.

Job Cohen is uitgenodigd om te spreken.

 Hij doet dat op z’n Jobs. Rustig en empatisch. Een chronologisch verhaal over het ontluikende gevoel van onmacht bij de studente Hannie Schaft tegenover haar vriendinnen die gediscrimineerd werden en een andere identiteit kregen opgeplakt..haar verzet, haar gedrevenheid, haar mondige, alerte en adequate acties tegen de bezetter. Ook voor de grote ‘transporten’ begonnen was zij al in verzet. Job's Joodse moeder heeft de oorlog overleefd dankzij moedige mensen als Hannie Schaft waar zij kon onderduiken..Dit persoonlijke relaas koppelt Cohen aan de huidige sfeer van onvrede en xenofobie tegenover moslims, joden, roma en sinti en homo’s met de daaraan verwante opkomst van radicale bewegingen in het land.. "We moeten in gesprek blijven met elkaar". Ook waarschuwt hij tegen een gemakzuchtig lanceren van de term: fascisme.

Het veelvuldige te pas en onpas gebruik van dit woord leidt tot inflatie.

Een mooi rond, rozen‘rood’ verhaal.

Malle Babbe staat klaar op het altaar waar de afbeelding van het meisje met het rode haar omgeven is door rode rozenkransen en linten van antidiscriminatie en anti-fascistische fascinatie .

Het geeft kracht.

Deze vrouw was zo sterk.

Leny heeft het repertoire van een kwartier zorgvuldig afgestemd om de gelegenheid.

Daarbij gaat zij niet over een nacht ijs..en dat is sowieso niet wijs nu het gaat vriezen.

Beginnen met de Prelude van Chopin..het stemmenorkest..in gevangenschap van de Jap gezongen in het Jappenkamp…eindigt in een hartgrondig ‘Ahhhhhhhhh!’

Kippenvel.

Joke met haar naturelle geluid, zingt bewogen over het kalf dat liever een vogel was geweest zodat het weg had kunnen vliegen met mooi refrein: Donai..

We gaan in de ‘boom-stand’. Als bomen in een bos verdelen we ons over het podium en staan ons vrouwtje, stevig geworteld, krachtig zingend, uit de tenen, het Veensoldatenlied.

Mooi op het repertoire ook het lied dat niet gezongen mocht worden in oorlogstijd: ‘Die Gedanken sind Frei..’

 Lijkt mij een lijflied voor allen die in onvrijheid leven.

‘Al Afkaar daiman Hurra’, betekent hetzelfde in het Arabisch en heeft de lading van een behoorlijk opblaasvest.

We eindigen met het verhalende lied over het meisje met het rode haar, lyrisch en mooi vertolkt door onze roodharige Maria. De zin..”zorg dat niemand je kent’ komt overtuigend uit de mond van een bezorgde en zorgzame vrouw vakkundig begeleid door Leny met inzetten van het koor.

Het is echt.

En het raakt.

Leny heeft met ons de juiste toon gezet, geïnspireerd door deze pure vorm van verzet.

De stille tocht naar het monument is koud en indrukwekkend.

Daar staat ze dan Hannie Schaft, dat prachtige, krachtige beeld, niet klein te krijgen..de vlag halfstok, de bloemenpracht, de zwakke zonnestralen en de gure Noordenwind…arm kind.

 

Interview in Tubantia met Joop Visser & Jessica van Noord

In de derde fase

Zelfs de hoesjes van zijn cd’s zijn anders. Op de laatste drie kijkt Joop Visser de koper samen met Jessica van Noord vriendelijk lachend aan. De tijd dat een hoesje nauwelijks meer was dan een zakelijke opsomming van de titels is voorbij. Ook de optredens zijn vrolijker geworden. Met dank aan Jessica doet Joop Visser aan tweestemmige zang, aan conferences. Zelfs het bestaan van Jaap Fischer-liedjes wordt niet ontkend. “Ik ben in mijn derde fase.”

Door Ton Ouwehand

Een zondagmiddag in Deventer. Joop Visser stelt de volle zaal van Theater Bouwkunde op de hoogte van het feit dat de toeschouwers recht hebben op zes liedjes voor de pauze en zes erna. Hij laat er geruststellend op volgen dat er ook wel eens wat misgaat. En dan worden het meer liedjes.

Er staan twee barkrukken op het podium. Visser neemt plaats op de rechter. Op de andere gaat de vrouw zitten in wie we door YouTube en inmiddels drie verschenen cd’s de sopraan Jessica van Noord kunnen herkennen. Joop pakt zijn gitaar en met uitgestreken gezichten zingen de twee over een kale kapitein. Tweestemmig klinkt het droeve lied van de zeeman die elke nacht na het naar binnenwerken van een fles rum dezelfde brief schrijft aan zijn lief. Hij schrijft dat hij ziek is van de zee, dat hij kotst van de baren. Dat hij zijn lief mist. Dat het zonder haar niet gaat en dat hij zonder haar zal sterven.

En als het lied verder gaat dat voornoemd lief van de kale kapitein een kapsalon runt, melden de eerste lachers zich. En terwijl de vocalisten onverstoorbaar voortgaan met het droeve relaas, realiseren steeds meer toehoorders zich dat het lied ook heel anders opgevat kan worden. Een kale kapitein die naar ‘haar’ verlangt. Is dat niet het lot van alle kaalhoofdigen, dat ze ‘zonder haar’ zullen sterven?

Een pareltje. Zoals bij vrijwel alle liedjes van Joop Visser staat elk woord op de juiste plek. Geen fout woordaccent te vinden. Zo zit dat bij Joops liedjes. Ironie. Sarcasme op zijn tijd. Er volgen er nog veel deze middag. Romantische liedjes. Een lied over het verbod op seks met dieren. Een lied over Zeeuws Meisje, een margarine hoertje die geen cent teveel rekent. Maar ook diverse liedjes waarin Zeeuws mannetje Balkenende een voorname rol opeist. Aan Geert (Wilders) is een lied gewijd: Je doet iets verkeerd Geert, je doet iets verkeerd. Er is zelfs een onvervalste meezinger: je hebt geen benen nodig om de Heer te volgen, want de Heer is overal.

Als je het alleen over de kwaliteit van de liedjes hebt, is hier de Joop Visser aan het werk die we al sinds 1976 kennen. De man die voor veel tekstschrijvers een enorme inspiratiebron is. Die wat liedjes betreft op eenzame hoogte verkeert. De man die zoals Jan Rot het noemt ‘jaloersmakend’ schrijft. De man die van doorslaggevende betekenis is geweest voor vele cabaretiers. In het standaardwerk ‘Nederlands Cabaret 1970 – 1995’ zijn meer dan meer dan vier pagina’s aan hem gewijd. Dat is zoveel als aan Hans Teeuwen en Theo Maassen samen.

Het is overduidelijk deze middag: kwalitatief is het optreden van Joop Visser als vanouds. Maar er is iets met Joop aan de hand. Joop is een ander mens. Met een vrouw aan zijn zijde is Joop een vrolijke verschijning. Hij zet een pet op en zij een pruik en er volgt een hilarische conference. Dat is voor de vaste Visserfans even slikken voor de lachsalvo’s konden losbarsten. Allemaal tot daar aan toe. Hij kondigt een lied aan van ‘heel lang geleden’. En ineens klinkt daar De Monniken.

Een van de vierentwintig liedjes van Jaap Fischer.

Al wilde Joop Visser het er nooit over hebben. In de eerste helft van de jaren zestig was hij die razend populaire  zanger Jaap Fischer. De man die een nieuw soort Nederlands chanson  had uitgevonden en van wie honderdduizenden platen werden verkocht. Maar die plotseling van het toneel verdween om nooit meer op te duiken.

Terwijl Joop Visser zich na afloop bekommert om de verkoop van  cd’s, vertelt Jessica van Noord dat ze hem kent van koor van Leny van Schaik in Haarlem.  Toen zij zich acht jaar geleden bij het koor meldde, stond Joop Visser al een paar jaar tussen de bassen. Ze kende hem niet. Hij viel haar niet zo op. Tot op de bonte avond. Toen Jessica spreekstalmeester was en ze op zijn verzoek een duetje zongen:  iets van  Schubert. Fijn, tweestemmig. “Ik had nog nooit van Joop Visser gehoord. Schande hè? Ik kende hem niet, ik kende zijn liedjes niet.”

Joop Visser zelf komt erbij. De zaal is inmiddels leeg. Hij vertelt dat hij eigenlijk al gestopt was, toen hij Jessica ontmoette. “Ik was opgehouden met de publieke optredens. Ik had er niet zoveel aardigheid meer in. Het vergt veel voorbereiding, training, teksten onthouden. Ik dacht: het moment dat het ophoudt, komt toch wel een keer. Als ik nu stop, kan ik me op iets anders storten. Ik wilde me richten op het schrijven van langere verhalen. Daar wilde ik  me in ontwikkelen. Korte verhaaltjes, columns schrijven kan ik wel. Maar lange verhalen schrijven is een andere tak van sport. Of dat zou moeten leiden tot een roman of een toneelstuk, wist ik niet. Maar de schrijverij wilde ik een beetje van de grond zien te krijgen.”

Dat lukte niet omdat – hij wijst op Jessica -  er iemand roet in het eten kwam gooien.

Na een duet op de eerder genoemde bonte avond nam Joop Visser haar mee voor een duetje bij een van zijn eigen optredens. Hij was wel gestopt, maar de besloten concertjes deed hij nog wel. “We waren in Utrecht en Jessica doet drie of vier liedjes mee. En na afloop zegt de geluidstechnicus dat onze stemmen zo mooi bij elkaar pasten. Hij zei het uit zichzelf, ik had hem er niet naar gevraagd. En zo is het begonnen.”

Ze zijn inmiddels zeven seizoenen verder. Van stoppen is niets gekomen net zomin als van het schrijven van langere verhalen. Het verzinnen van tweede stemmen, ze worden er steeds handiger in, zegt Joop. “Je hebt nummers waarin Jessica de tweede stem zingt en ik de eerste. Maar in sommige liedjes is het andersom. Soms wisselt het om de twee maten.

Joop is een ander mens. Lachend op hoesjes. Een liedje van Jaap Fischer, YouTube filmpjes, conferences. “Ja dat is er allemaal bijgekomen. Dat we nu tussen de liedjes ook verhaaltjes houden over de actualiteit, deed ik ook nooit. Ik deed liedjes, anders niet. Je zou het muzikaal cabaret kunnen noemen. Maar ja niet dat cabaret van tegenwoordig, dat gaat nergens over. Wat wij doen wel.”

Er zijn artiesten die voor elk optreden dezelfde setlijst hanteren. Daar moeten Joop & Jessica niet aan denken. “Elk optreden is anders”,  zegt Joop. “We gaan niet op een podium zitten zonder geoefend te hebben. We nemen een bepaald repertoire door. Tegen de tijd dat we gaan optreden, hebben we een tas met liedjes.”

Jessica: “In een kwartier tijd schrijft Joop in de kleedkamer een schema op. Dat en dat en dat gaan we doen. Met blokjes van liedjes die bij elkaar passen.”

Joop: “De ene zaal is de andere niet. Een lied kan bij het ene publiek heel anders vallen dan bij het andere. Soms zitten mensen heel serieus te kijken en dan hoor je later:  dat is een goed nummer zeg.”

Reacties in de pers leest hij nooit. “Ik draai toch een tijdje mee, maar ik heb nog nooit een verslagje van een optreden van ons in een krant gezien. Niks, helemaal niks. We hebben drie cd’s gemaakt. Heeft geen enkele krant ooit iets over geschreven. We hebben acht YouTube filmpjes gemaakt. Die zijn heel vaak bekeken. Maar geen krant schreef er ooit over.”

Jessica corrigeert: “Er stond een zin over in HP de Tijd.”

Joop weet het beter: “Nee dat was Vrij Nederland, ere wie ere toekomt. In het lied over Geert Wilders zingen we: je doet iets verkeerd Geert, je doet iets verkeerd. Daar hadden ze van gemaakt: je doet niets verkeerd Geert.”

Ik heb ze een mailtje gestuurd: ‘als je nou citeert, doe het dan niet verkeerd’. Maar daar heb ik geen reactie op gehad.”

WAAR TE ZIEN

Joop Visser & Jessica van Noord

Zaterdag 27 november in Hof 88 Almelo

Aanvang: 20.15 uur

Informatie: www.joopvisser.nl

Voor filmpjes zie:

www.twenteuitdekunst.nl

http://www.twenteuitdekunst.nl/muziek/joop-visser-komt-naar-almelo-maar-wanneer

RED DE POSTBODE


Nouja, vroeger was het dus gewoon PTT
Dat was duidelijk , overzichtelijk en je telde echt mee bij de PTT
En toen werd het TPG
 Waar dat nou voor nodig was..Geen idee!
maar wij..gingen braaf mee met de TPG
En dat was in de tijd dat ze ook nog gewoon degelijke rooie brievenbussen hadden
mooi signaalrood met wapperende zwarte klepperende gleufjes , fijn kreunend geluidje....dat je wist dat ie erin lag, geen weg terug..
robuust rood
maar toen kwam er een idioot
die veranderde de rooie in...opgepompte oranje
nouja, het heeft meer franje
maar ik heb er nooit aan kunnen wennen
En ze hebben hem ook omgelegd he die ontwerper
terecht, pure verkrachting van de rode bus.
Maar nu is het dus al een tijdje T&T..
je zegt :Tie en Tie
Nou in ieder geval zijn wij dus bij de T&T helemaal in een chique outfitje gehesen, grijs met oranje, met mooie tassen en jassen en wel je eigen fiets of duwkar
maar stijlvol over straat , robuuste uitstraling, met aanzien weetjewel, dat je best gezien mag worden
Dat ze ook naar je uitkijken
Dat jij daar dan weer de post komt brengen he
Daar kijkt menigeen naar uit..onderschat het niet ...de lui die op ons wachten en er naar smachten..
Want je weet 't nooit he...wat ie komt brengen?
het is net als Sinterklaas
je weet 't gewoon niet wat er uit die zak komt en voor wie het is en van wie en hoe groot en hoe duur
Ligt d'r dan ook aan wat voor postbode je bent
En of je voor-... of achterom komt..
En hoevaak je.. aanbelt
Je hebt er heel romantische bij de Tie en Tie
Je weetwel 'The postman always rings twice", Jack N....
en dat hij haar dan neemt op de keuken tafel
dat soort heb je erbij
die dan net een leuk vrouwtje treffen
"Mevrouw, is uw man ook thuis?"
Maar goed, je hebt ook veel te maken met honden..
..achter de klep..
..liggen de hele ochtend op scherp te loeren...die uitkijken naar jouw hand!
Maar daar hebben ze bij de T&T cursussen voor de Trek en Trap cursus van Martin Gaus die ik ook persoonlijk heb mogen volgen
En de T&T TJakkaaaaaaa cursus voor gewoon al het gespuis dat je zo tegenkomt. Je hebt er zelfs bij die in onze lieve klepjes pissen! Nouja,daar worden die honden helemaal dol van..Dat hoeven ze ook niet te pikken..
En zo zijn er heel veel cursussen die ze bij de T&T aanbieden omdat je toch je mannetje moet staan als moderne postbezorger
En je krijgt ook een stappenteller om je stappen te tellen
En een te gek T&Tregenjack
Krijg je zomaar.

En de ZAK

Zomaar!!
3100 postbodes de zak!!!
SCHANDALIG!
Na al die jaren trouwe hondendienst
zetten ze ons zomaar op straat
Kun je in je eigen zak gaan zitten

En uit protest gaan wij nu lekker brieven openmaken en voorlezen..

Sint Maarten

11-11-2010 , SINT MAARTEN REED DOOR WEER EN WIND.....

Echt Sint Maarten weer.

Flinke slag regen en felle windstoten. Bliksem en donder.

Die arme kindertjes met hun kartonnen melkpaklampionnen. De vliegerpapieren grachtenhuisjes, met zorgvuldig uitgeprikte kozijnen schaars verlicht door een waxinelichtje.

“Kijk mijn lichtje, kijk mijn lichtje..zelf gemaakt, zelf gemaakt..en vanavond mag ik, en vanavond mag ik..laat op straat, laat op straat..”

Een groepje leuke kleuters staat er verzopen bij. 

Tasjes in de aanslag, een blik op de snoepvoorraad.

De lampionnen zijn gesneuveld, weggewaaid. Blijft alleen een klein lampje over.

Herinner mij de eerste lampion die onze buurman had gemaakt met een kit-kat-batterij..Dat was een soort wonder..En God schiep het licht! Ik was acht..

Geen geklooi met lucifers en een waxinelichtje, gewoon een altijd brandend pitje waar je ook best mee kon zwaaien.

Toch gaat er niks boven echt vuur. Een beetje pyromaan wordt toch blij van een klein vuurtje..Dat vindt zijn climax met oudjaar en daarna..de grote kerstbomenfik.

Rustig opbouwen..eerst Sint Maarten.

Kijk je haalt ze er meteen tussenuit..de Vrije School kinderen…nouja, deze zijn toevallig van de Liduina school..

Geen melkpakken of plastic lampenstaafjes, nee het betere uitholwerk. De kunstzinnige vormgeving…vindt zijn oorsprong rechtstreeks..in Moeder de aarde.. zij schiep de pompoen.

Voor de allerkleinste de Winterpeen omdat je die makkelijker kunt hanteren..

De pompoen is er in alle soorten en maten. Neem je een te grote, krijg je loden armpjes.

Het uithollen is een klus voor de middag. Scherpe mesjes en appelboren en gutsmateriaal om de figuren mooi transparant in te kerven. Dus niet geschikt voor kleine vingertjes.

Het komt erop neer dat de ouders zitten te scheppen en te hollen en de kinderen maar dollen.

De inhoud moet in een pan komen, de pitten niet, die kunnen we drogen en dan lakken en dan rijgen en dan kunstzinnig om onze nek hangen.

Van de smurrie maken we soep. Deze kinderen willen ook geen snoep want daar zitten kleurstoffen in.

Althans, de ouders willen dat niet. Die raken helemaal in de stress van Sint Maarten want dan krijgen de kinderen, die toch al stuiteren van de wind en de feestdagen, extra suiker.

Dan wordt er geruild met mandarijnen door die chagrijnen.

De pompoenen kijken je lachend aan en de kinderen zingen..

“ Ik loop hier met mijn lantaarn en mijn lantaarn met mij

  Daarboven stralen de sterren, beneden stralen wij..”

Even een close up van de pompoenen..

Ik kom erachter dat er heel veel kinderen wonen in de straat. Ze gaan zelfs met dit vreselijke hondenweer langs de deuren..onze hond krijg je met geen stok naar buiten, zelfs niet voor een plakje worst. Hij denkt: bekijk het maar.

 Het is gezellig. Kinderen die zingen en lekker snoepen.

Een fijne traditie..

“Sint Maarten, Sint Maarten, Sint Maarten reed door weer en wind,

zijn vurig paard droeg hem gezwind…”

Ik word er warm van,
word weer kind.

6 november 2010, Lelystad

PROFICIAT VOOR LELYSTAD

Sorry, ik had er geen beeld bij, Lelystad. Ik dacht alleen maar..Gat..ja een gat, je zou er maar naar het theater moeten…Nouja, een theater, dan heb je nog wat in zo’n windgat met 7 natuurgebieden, zeilkampen en fietspaden. Folkert van der G-tjes..doorgeslagen milieu activisten..en in Almere dan de PVV aanhang…

Vooroordelen zat bij Lelystad.

Kijk, dan kan het natuurlijk alleen maar meevallen.

Agora is dus een vooraanstaand theater. Niet alleen landelijk, ook Europees staat het hoog, ja zelfs in de top 5, van mooiste theaters. Het is imposant. Je komt aanrijden en dan zie je een soort roestkleurige kubus met schuine panelen en glazen wanden spiegelen , een geslepen diamant..

Inpandige garage waar de Kia veilig en droog kan staan. Liftje voor de bagage en bekende geluidstechnicus die Joop kent van het theater in Dronten. Ben erg onder de indruk van het gebouw, z’n organische vormen, de prachtige kunst aan de muren en het verrassende element van schuine panelen en kleurgebruik.

Je waant je in een ruimteschip..

De trappen en de gangen  naar de zalen waarin je makkelijk kunt verdwalen wentelen in lichtgevende , duizelingwekkende banen omhoog naar het..heelal.. daar waar alles heelt..

Je staart in een eindeloos gat..het gat van Lelystad.

We gaan soundchecken en de kleedkamer opzoeken. Ja, kijk, onderbelicht deel in het geheel, zoals bij zoveel theaters: de kleedkamer.

Daar is dan weer niet over nagedacht.

Eigenlijk waren ze ze helemaal vergeten aan te leggen maar dan toch nog maar een klein hokje naast de zaal als kleedkamer. Er zijn geen haakjes om kleding op te hangen en er is geen wastafel. Wel een douche. Op de wc is een klein wastafeltje waar ik dan onder kan hangen om m’n tanden te poetsen. Er zijn wel grotere kleedkamers maar die liggen een verdieping met de lift en door drie deuren hoger…dat is niet handig.

Jan Gras, de directeur komt langs. Hij was eerder directeur van de Meerse en dankzij Jan Gras zijn wij nu dus geprogrammeerd in Agora. Lelystad. Hij is gepromoveerd tot Jantje Beton! Leuk dat hij gekomen is..

Wij zijn zeer vereerd door zijn bezoek op zijn vrije avond en hij is alleen maar enthousiast.

Enthousiast over zijn schouwburg en vooral..zijn publiek :

” Je moet ze zoeken maar als ze komen..is het helemaal goed!’

En zo zullen wij dit ook ervaren..Perfect Publiek!

Waar zit ‘m dat nou in..vraag ik mezelf dan af.. Ja, het zijn kleine dingen, reacties op het juiste moment, enthousiasme en interactie..dat wij ook voelen..alles kan, alles lukt.

Nieuw publiek ook, nieuwsgierig, attent en niet verwend, geen blasé blaaskaken of ‘wij komen aapjes kijken..’

Dat voel je allemaal…

Je merkt het ook aan de cd –verkoop, een stormloop, dat mensen het graag nog een keer willen horen op een cd, dat ze je komen bedanken voor de unieke voorstelling, dat ze het zo goed vonden..En ook Jan Gras, die ons een keer eerder heeft gezien in de Meerse..hij heeft deze voorstelling stralend van oor tot oor als een’ kado ‘ontvangen , roemt onze groei en hij noemt het een ‘parel uit de schatkist van het theater’..nouja, genoeg lof om een weekje naast onze schoenen te gaan lopen…Worden we wel blij van hoor..

Dat doet toch zoveel goed..vooral op momenten van twijfel die er altijd insluipen als je maar niet doordringt tot de media en de grote massa..
We krijgen fijn bloemen en een kadootje van Marianne van Bataviastad..

“ Een beetje succes is het mooiste dat er is..”, meent Vis. En dat is het ook.

Na afloop ontmoet en begroet ik Marianne met haar kleinzoon. Zij is wel een heel speciale fan en heeft ons optreden in haar Lelystad enorm gepromoot.. echt bijzonder en daarom sluiten we onze voorstelling ook af met de meezinger..’Marianne..’

De hele zaal zingt mee op het refrein..

“O , Marianne met je mooie ogen

O Marianne met je mooie haar

Alles wat ze van je zeggen is gelogen

Alles wat ze van je zeggen is niet waar..”

De laatste der Titanen..

Dinsdag 9 maart 2010, Amsterdam

HET BOEKENBAL DER TITANEN EN HANEN

GEEN SPROOKJE….

Er was eens een Bal.

 Het Bal der Ballen.

 En daar komen grote ballen en kleine ballen brallen, schallen, knallen, lallen en vooral opvallen. Helaas geen bitterballen en het doel is: de bal in het net te werken. Netwerken. Dat is net werken. Flaneren zonder je te hoeven generen.

Mister Visser is de prins op het witte..ehh..kia. “Ik gooi er nog een pompoen tegenaan”,zegt de romanticus. En dan mag ik instappen in zijn koets met tomtom die ik niet vastkrijg op het raam want ik kan me niet bewegen in mijn strak satijnen geval. “Ik glij steeds terug als ik het ding op het vooruit wil plakken.”

 Prinsesserig zijn is op zich best stressig want wanneer hijs je je nou helemaal in een 19^e eeuwse volière in maat Slim, dat is niet slim.

Daar is Titanen kracht aan vooraf gegaan zeg ik je. Na de buikloop van vorige week even Spartaans doorgezet met drie dagen rijstwafels eten en je slinkt zo een maat. Beetje huppelen in de sportschool en naar een kapper die Bijzonder heet en is. Een aanrader. Marcel is een knappe kapper. 

“ Leef je uit Marcel, ik moet er galant en niet gênant uitzien.”
” Dit maak je niet meer mee he..een echt kapsel maken.”

Hij gaat te keer met een hoop getoupeer, een carmen set, föhn met grote borstel en ik heb nog nooit zoveel haar op mijn hoofd gehad. Van me eigen.

“ Maak er maar Cruella Deville van..” stamel ik schuchter.” Het thema is toch zwart-wit.”

“ Meid ik trek het straks allemaal strak in een klassieke rol naar achter. Grace Kelly!Mooi, stijlvol, klassiek dear..je hebt de looks!”

“ Je maakt er allemaal klitten in.”

“ Ja, morgen heb je een probleem..maar wat zou dat schat.”

Marcel heeft er lol in. “ Dit zijn de leukste klussen.” Hij spuit wel drie soorten lak over m’n dak. Geen haar wappert nog en toch is het ‘speels’. Bloementjes erin voor het ludieke en dan in de chique galajurk waar ik vooral niet teveel in moet ..ademhalen. Kanten kousen eronder die niet bestand zijn tegen de kou maar wat zou dat , hoge zwart lakken schoentjes, handschoentjes, kort zwart bontje erover en de fluwelen halsband met logo van het 75^e Boekenbal.

Joop heeft manchetknopen van het Bal met 7 5 door zijn overhemd, maar hij doet 5 7 en zijn prachtige honderd jaar oude op maat gesneden smoking van zijn vader zit hem als gegoten! Aan de voorbereiding heeft het niet gelegen. De Kia is gepoetst gelijk de gouden koets.

Parkeren in de garage vlakbij de Schouwburg. We nemen de tram naar een Indiaas restaurant en ‘ik ga niet rennen voor trammen!’ Kan alleen maar hele kleine chique pasjes nemen met die lange rok. En Joop z’n glimmende schoenen kraken. Lekker eten en de spanning op de rok neemt tabs toe. Gelukkig zit er een split in en een Keu de Paris op mijn derrière daar waar je op zit.

Tram terug naar het Leidseplein. Naar het Americain, waar al de echte genodigden, de literaire elite van het Bal samenstroomt. De draaideur is al leuk, ik wil nog een rondje. In de serre nemen we een opwekkende koffie en timen ons ‘rode-loper-moment.’

“ We moeten vroeg en snel over de loper want de belangrijke mensen komen laat” ,instrueert Prins Vis, “dat hoort zo.”

Joop wil ook helemaal niet in een of ander spotlight dus hij doet zijn capuchon op. Goh wat staat het vol achter de dranghekken met nieuwsgierigen en camera’s. Ik doe de Maximalook.

Kijk, dat is wel leuk naast een capuchon. Ze hebben een hinkelbaan getekend op de loper en dan hinkel ik daar dus even over. Achteraf had ik ook best een handstandje kunnen doen.

Gastheer Kraima en ega in vrolijke jurk staan daar voor de laatste keer als gastvrouw en heer.    

Plaatjes draaien uit vervlogen tijden…Joop vraagt of het wat zachter mag.

Strategisch opstellen in de foyer met mijn cameraatje. Leuk om al een beetje ingeburgerd te zijn en het kaf van het koren te scheiden. Sympathieke Zwagerman doet zijn entree en voor een ‘schrijver

uit Alkmaar….doet ie het helemaal niet slecht”, meent Vis.

 Driek van Wissen is 'overklast' door Ramsey Nasr, maar wij zeggen liever Nassie Rammes, voor het gemak. Dichters vind ik vinding rijk. Zo vrij met taal, zo creatief, beeldend, scheppend, kuilen gravend.

Het voorprogramma begint. We schreiden naar binnen. Van lopen kan geen sprake zijn in deze robe. Mooie plaatsen fijn op de rij van Ed van Thijn. “Alle junks in de IJ.”

A 3aan van Dis neemt ons mee naar zijn oude helden, zijn Titanen, draagt met verve voor met zijn Karakteristieke gestiek en chique tongval, Bordewijk, Couperus en gaat uit z’n dak op strofen van de Gijsbrecht. Hij ontpopt zich als een ware rapper. Adri D. Ali B is er een broekie bij.

Midas Dekkers vindt het maar raar dat mensen kinderen willen en..ehh..ja..daar kan ik hem..bij nader inzien toch ook geen ongelijk in geven..hij heeft ook niks met zijn eigen ik als 15 jarige, begrijpt geen snars van de mens die hij was en nu is..Wandert is omgetoverd in Midas. Marjolein Februari…hoeft van mij echt alsjeblieft alleen in Februari haar mond open te doen ook omdat dat de kortste maand van het jaar is en het is nu al maart. Haar columns in de Volkskrant zijn net zo min te harden. En dan onze grote mooi ogende dichter des Vaderlands, Nassie Rammes met een gedicht van…pakweg…5 kantjes…begeleid door..ja wel…een cello. Voor het serieuze NRC onderbuikgevoel.

Dat komt de zwaarte wel ten goede. Heel mooi gedicht als je het leest en er even over mag doen. Maar sorry. Mijn ogen vallen dicht en ik wordt wakker op het moment dat de deuren vrolijk open zwaaien en de champagne glazen klaar staan om achter over te slaan.

HET BAL MAG BEGINNEN.

De gangen stromen vol galante verschijningen en de zalen vullen zich met muziek. Wij zijn op zoek naar dansbaar en niet te hard. We vinden een plek en dansen ons gek. Joop krijgt blaren op zijn tenen. Maar we hebben veel plezier. Even op de foto in een studio op een scooter omdat het ook over jongeren gaat he..

 

En daar zit boegbeeld van de literatuur, de man die ook in het Westerhoutpark heeft gewoond, een Titaan, Harry Mulisch. “Ik wil zo graag op de foto met Harry dus Joop wil er wel eentje maken met mijn toestel.

“ Ehh..dag meneer Mulisch..ehh..mueslie…zou ik misschien met u op de foto mogen..?”
” Jahoor, ik zit hier nu toch.”
” Nou, ehh..gezellig, kijk ik heb mijn hond meegenomen, een tekkel, u had toch ook tekkels..?"

“ Ja!” Hij lacht vriendelijk.” Wat een leuke tas heeft u daar.”

“ Zal ik mijn tekkeltas dan bij u op schoot zetten voor de foto?”

“ Doet u maar hoor…”
 Nou daar gaan we.

Joop neemt een aanloop van pak weg drie meter naar achter. Gaat op zich heel soepel door de knieën ,camera in de aanslag, hoeft alleen maar op de grote knop te drukken, dit moet lukken..monumentaal moment,  bukt en KRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR….scheurt finaal uit zijn smokingnaad.

 ..Hemel, zit ik daar prachtig naast deze mooie man met mijn tekkeltas op zijn schoot, een schot in de roos.
Foto Mislukt!

Ik had het niet door maar Joop loopt een eindje weg en zegt: “ We moeten naar huis.”
” He? Wat Hoezo? Ben je niet lekker? “
“ Nee, ik ben volkomen uit mijn broek gescheurd.”|
Ik onderdruk een lachstuip, maar zie de ernst van de situatie.
Als ik nou uit die jurk was gescheurd..
Tja, 100 jaar oud he, dat is niet niks en dat heeft almaar in die plastic hoes gehangen..En de gulp was ook al niet helemaal naadloos. Die week al iets.

“Er zaten twee motten in een oude zak..twee dotten van motten in Joop zijn pak..” ik zing maar wat van de zenuwen.

“ Wat voor kleur onderbroek heb je aan?”

 “Grijs.”

 Loop ff een stukkie, onopvallend..”, sus ik hem. “ Dan kijk ik of je het ziet.”

Joop loopt voorzichtig een paar passen.

“ Ik zie niks! Je jasje hangt er genoeg over.” Gelukkig maar, we hoeven niet naar huis..

We stuiten op stuiterende Chabot! Das lachen. “Haaaa Chabot!”

“ Ja, zegt Joop, wij dachten al bij het voorprogramma: de lat ligt te hoog voor Chabot! Dat gaat hij niet begrijpen.”
” Nee zeg, schatert hij, en dan die klootviool, ehh, cello! Doe MIJ EEN LOL!”

“ Stilzitten is ook niet echt..ehh..iets voor jou he…  “, merk ik fijnzinnig op.

“Krijg de TIEFUS, ik BLEEF erin zeg.”

Zijn vrouw sleept hem mee, jammer….Werd net gezellig.

Joop is goed aan het netwerken. Hij schrijft emailadressen op. Ik zie Marc Marietje H.  met een kek rood jasje en zijn gezellige smoeltje maar daar mag ik niet op af. Naast Martijn van Nieuwkuik omzwermt door veel mooie vrouwen en camera’s, maar daar horen wij niet bij. Die zien ons niet staan.  Als bijen op honing, als vliegen op stront. Ursul de Geer die kan wel, metgezel Violette Valkenburg, en Henk Spaan ook. Aardige Vpro man Brand is ook bekend en de sympathieke tekenaars Stephan Verwey en Peter van Straaten natuurlijk.

Aan Pieter Broertjes heb ik een broertje dood, brr, ik mag hem niet.

Jan Mulder is erg populair.

Volkskrantkliek, is geen kutkrant.

Remco Campert is er ook, schrijft zo mooi. Sylvia Witteman loopt te stressen maar die is Amerika gewend en we schudden Hans Dorrestein nog een handje. Aandoenlijke en grappige man, met een weemoedige sfeer.

Joop wil Ramsey Nasr nog van goede raad voorzien en hem ons Arabisch cd’tje geven, Al Afkaar..Die Gedanken sind Frei.. Dat is wel een mooi moment want die twee ‘verstaan’ elkaar. Joop kan zijn wijsheid overbrengen op hem in beeldende sprookjes taal: “Jij bent de koning, je zit nu op de troon en je moet je onderdanen niet buitensluiten., grootmoedig zijn en niet hoogmoedig."

Het is inmiddels twee uur, we hebben onze rondo’s gedaan omringd door menig haan en Titaan, gedanst, gedronken, gebukt, gescheurd, gelachen, genoten en gegaan.

We nemen afscheid met een traan.

En als zij niet gestopt zijn met ballen, dan ballen zij nu nog…..

als zij niet gestopt zijn met tieten, dan tanen zij nu nog.

“

GRONINGEN 16 Oktober 2010,

JOOP VISSER & JESSICA VAN NOORD IN DE OOSTERPOORT!

Kleine zaal he.. Die is trouwens best groot en mooi ook.

Want in de Grote zaal speelt vanavond Alain Clark!

Ander formaat.

De Oosterpoort ligt in een buurt waar je nog niet dood wilt worden gevonden. Zo’n mooie schouwburg met zoveel allure en dan zulke buren.

“Geer zou het nie accepteer.” Al die vreemde vogels..laat ze opvliegen zeg..en die roofvogels al helemaal!

Indrukwekkende voorgevel..

Wij gaan via de achterkant, artiesteningang. Schuifhek, laadruimte en drie mannen om ons te bemannen. Geluid-Licht en- Loop Jongen. Joop denkt: wat moet die vent? Wat een indrukwekkende zaal..mooie groene velours bankjes, doet denken aan het oude Vredenburg.. Het geluid is ook werkelijk om te zoenen zo mooi! Daar word je helemaal enthousiast van..alles kan hier, elke subtiele wending kun je maken en heeft het gewenste effect…super!

De zaal is goed gevuld! Heel fijn. Joop is vanochtend nog op Radio Noord geweest en heeft gezegd dat ze gewoon moeten komen die Groningers.

En dat doen ze dan ook.

De kleedkamer is ook al zo professioneel. Er staan thermoskannen klaar voor een weeshuis en er liggen zachte handdoeken uit de Fleuril reclame. Je zou er haast van gaan douchen. Ja je wilt die handdoeken er dan ook wel uit hebben he.

 

We bestellen lekker Indisch eten.Ik loop een beetje heen en weer naar de kassa voor het eten en dan mag ik even bij de soundcheck van Alain Clark binnen wippen.. Er staat een batterij van muzikanten een partij swingend te spelen! Wauw..dit is het grote werk. Ik zeg ten Vis..”Sorry hoor, ga jij maar alleen vanavond..kan je best....ik ben een fan van Alain.”

Maar nee..hij gaat er niet op in. Hij gunt me dat gewoon niet. Terwijl ik hem alles gun..dat ie gewoon helemaal alleen het podium helemaal weer eens een keer ouderwets voor hem alleen mag hebben gewoon..puur onbaatzuchtig. Dat ik hem dat dus gun en ook blij ben dan voor hem. En voor die fans die dan ook blij zijn dat ik er niet doorheen zit te zingen. Ga ik naar Alain, pas de problem. Mais non..voor ons geen rook en flitsende lichten, beamers en merchandise..t-shirts met Joop & Jessica het Succesvolle duo of Wil & Ge van de PPD.

Met lijfspreuk: “Geen geouwehoer, gratis openbaar vervoer!!”

We dragen het programma op aan Driek van Wissen..de gewezen Dichter des Vaderlands.

Hij zou namelijk komen..hadden we afgesproken op het Boekenbal..maar hij kneep er tussentijds..tussenuit, de guit. En werd neerbuigend gebagatelliseerd door de NRC en de nieuwe DDV, Nasi Rames.

 En daarom richten wij hier en nu een monumentje voor hem op te beginnen met het ‘Gronnens Laid’..en ik krijg er eigenlijk zelf kippenvel van. De impact..

De toon is gezet en van meet af aan is de sfeer fantastisch.. We spelen drie cd’s door elkaar en toch zit er een verhaal in..Het gaat zo goed.. We zijn helemaal samen met het publiek en elkaar.

We zijn ‘los’. Improviseren en staan als een rots. Wat een topoptreden. Zo geïnspireerd was het nog nooit.

Staande ovatie en dan toch nog een toegift.. we sluiten af zoals we begonnen zijn..met Driek…

Mensen komen in rijen cd’s kopen en bedanken. Ik ben er stil van..Dankjewel Driek.

Hij was er helemaal bij..

‘Ain pronkjewail in golden raand..is Stad en Ommelaand’