31 maart 2011, Nijmegen, concertgebouw "De Vereeniging"

Mijn schoonmoeder is vandaag jarig.

Soms betaal ik om op te mogen treden.
Op een donderdag naar Nijmegen dat is niet fijn op de wegen. Dus luidt het besluit: Voor de files uit. Gaan we daar maar een beetje lanterfanteren. Imposant gebouw, de Vereniging. Enorme grote zaal bestemd voor Frans Bauer ,Jan Shit en dat soort toppers.

“Dat hebben wij niet gehaald..”, zegt Joop als we een schuine, ietwat rancuneuze blik werpen op die mooie grote zaal waar 1500 man in kan.
“ Dat is mislukt.” ”Ja, wacht maar tot wij bij Martijn van Nieuwkuik zijn geweest, dan zal je wat beleven.”
Wij mogen niet klagen. En dat doen we ook niet.



Het is al weer geweldig dat we hier mogen optreden in een uitverkochte zaal!
En wat een juweeltje... Zo sfeervol. Mooi licht, luxe roodpluchen stoelen en vol prachtige wandschilderingen. Degelijk, ouderwets lijsttoneel, uitstekend geluid en prettige techneuten.

Alles komt goed.
Omdat we zo vroeg zijn doen we even een loopje door Nijmegen.
“ Ha Malle Babbe!”

met wekelijks wisselende pianisten.!”

Even verderop is een kerk waar we een kaarsje gaan branden voor een ernstig zieke vriend van Joop. We twijfelen een beetje bij welk beeld. Je hebt de Here Jezus zelf, waar ik persoonlijk altijd blind op vaar maar je kunt ook kiezen voor Maria of de heilige Antonius en zo zijn er nog een paar nisjes. De prijs is overal hetzelfde, 50 cent, daar hoef je het niet voor te laten. Maria knielend bij haar overleden zoon lijkt me geen optie. Tenminste als je wilt dat ie beter wordt. Laten we Jezus maar doen en dan een ‘Groot Geloof’ hebben, een echt, oprecht groot geloof en we branden een kaarsje...ik doe het ook voor m'n ome Han, die kan ook wel wat hulp van de Heer gebruiken..en kanker is niet van God..

We belanden in een inpandig winkelcentrum en daar verkopen ze twee frikadellen voor 1 euro!

Dat is niet duur. Jan en Piet werken bij de snackbar in Haarlem en ik weet wel zeker dat de frikadellen daar meer dan een euro PER STUK kosten. Daarom heb ik deze foto genomen als bewijs. Kijk, de frikadellen liggen links, een beetje scheef, zij aan zij en het zijn er twee en nog warm ook.

Het komt er dus op neer dat een gebed bij de Heer net zo duur is als een frikandel.

Terug in het concertgebouw dolen we nog wat rond, er is geen hond. Wij zijn helemaal alleen in dat grote gebouw. Het heeft iets spookachtigs. Trapjes op en af, lange marmeren gangen, hoge lambrizeringen, achter het grote toneel langs, diep in de catacomben vinden we..een magnetron! Twee borden en lepels en jawel, we gaan dineren. Lekker eten mee en eigen kruidenthee voor twee en alle tijd. Geen mens dat zich ergens tegen aan bemoeit, alles in eigen beheer. Dat past bij Joop. Geen gezeur, gedoe of wachten op wie of wat dan ook.
Relax.
Nog twee uur te gaan.
Dat delen we dan in.
Stemmen. Soundchecken. Oefenen. Programma maken. Omkleden. Op!
We spelen nieuwe dingen. Heel leuk om uit te testen. Primeur: het nieuwe lied: “Ze zingt het liefst in het Engels..” Ik word er blij van. Het is een vrolijk lied met dubbele bodem, herkenbaar en modern! En we doen ‘m als meezinger...en valt goed! Joop heeft echt weer een prachtig liedje gemaakt!
Publiek is statig. De hele setting is statig. Maar als we voor de pauze de zaal uithuppelen zie ik allemaal blije koppen en enthousiaste mensen..ze vinden het geweldig! Na afloop hoop drukte bij de Joop-cd-verkoop en gezelligheid met een stel, dat hun lol en lof niet onder stoelen en banken schuift…We kletsen nog fijn wat na in de foyer maar we moeten nog wel naar Haarlem..We gaan maar eens inpakken en wegwezen. In de auto zeg ik het dan tegen Joop. Ik heb er lang tegen aan gehikt.
“Ja..ehh..Joop het was allemaal hartstikke leuk maar, ehh..sorry…heb er al die jaren erg veel plezier aan gehad..maar, nouja, ik wil ook andere dingen doen en het is na langzaam beraad en een hoop wippen en wegen nu zover dat ik je wil zeggen:
Dankjewel, maar na dit seizoen ga ik wat anders doen."

En toen werd het even stil........

haha!