5 maart 2011, Enkhuizen, De Dromedaris

‘He, kijk daar-is

Daar loopt een dromedaris

Verdomd als het niet waar is

Op het zebrapad’

Vrolijk liedje dat de hele week al bij me is want we gaan naar de Dromedaris.

Enkhuizen boeit.

En zo is het, want wij gaan daar optreden. Imposant, oud gebouw.

Ik heb spijt van m’n mooie hoge rode laarzen. Niet dat ik ze gekocht heb maar dat ik ze nu aan heb. De kasseien in Enkhuizen vragen om stevige platte zolen en geen pikante hakken. Dan de trappen in de toren die zich een weg omhoog wentelen waar je draaierig van wordt. Het moet echt in etappes. Eric Wolkers vangt ons op.
”Familie?”

“ Ja, een zoon..”

Ach..Jan Wolkers die in de wolken is. Zijn zoon draagt dezelfde krullen en kalende kringetje op het achterhoofd en zijn stem lijkt veel op die van hem. We sjouwen ons een breuk, de trappen op met gitaar, cd’s en tassen. Halverwege is het café. Sfeervolle halfronde ruimte met oude muren en balken en ramen die uitkijken op het IJsselmeer en de haven van Enkhuizen met stoere zeilschepen. Ben wel naar het Zuiderzeemuseum geweest met de kinderen, dat ze allemaal in Ot en Sien klompen en lompen rond hoepelden en uit een puntzak mochten snoepen. Waslijntjes met stralende witte was aan de lijn en boomgaarden, gerookte paling, kanten kleedjes en tollen en hinkelbanen.

Dat was na het sprookjesbos, ook een trekpleister van Enkhuizen waar je met de kleuters een dagje uit kunt, compleet met wolf, roodkapje en 7 geitjes.

En dan nu, verdomd als het niet waar is, zomaar is in de Dromedaris.

Vrijwillige types draaien deze bijzondere locatie. Ons optreden heeft plaats in de top van het gebouw, alle trappen op. Geluid geeft wat problemen, er zijn bepaalde onderdelen niet. Klemmen voor de microfoons en de speaker doet het niet goed. Dat is eventjes peentjes zweten. We worden gefotografeerd door Annemarie Wolkers, voor bijzetting in de galerie van Annemarie..Wat ik je Drom..

De kleedkamer heeft iets van een Middeleeuwse kerker, zware deur met gat erin, waarschijnlijk om brood en water door te geven. Oude stenen muren, een raam met tralies ervoor en een soort poepemmer, met deksel dan wel. Zeg maar The Tower. Als je daar in zat kon je het wel schudden.

Het is uitverkocht en omdat wij hier voor het eerst spelen kunnen we putten uit het repertoire van drie cd’s. De burgemeester van Enkhuizen is er ook en hij heet Jan. Hij schijnt zich ook nog ‘de manager’ te noemen. Nou, dat is dus hilarisch. Verder spelen we in op de laatste ontwikkelingen over Libie en de politiek. Verzoeknummer van Kees en Annie Ooteman en ook van Bian is ‘de Schemering. Net op dat moment draait Vis even aan een knop van z’n gitaar en gaat het mis. Hij lijkt niet meer te stemmen. Ik krijg het er warm van, bovendien valt de monitor krakend uit..gatver, dat geluid..Hoe redden we ons hier nu weer uit? Gewoon doorgaan.

Gelukkig is het publiek hartstikke enthousiast en krijgen we nog een grote kaars mee als trofee. Gezellig nog een drankje met de Ootemannen vol wilde plannen. In november vieren we daar Joop’s jubileum, jubilate deo!..leuk, kijk er naar uit.

Het is al laat. De tijd vliegt.

Inpakken en met een draf dalen we al die trappen af .

Krijg er een wel bult van hoor, die dromedaris.