11 maart 2011, Hoofddorp

“WE WANT MORE IN DE MEERSE”

Hoe dichter bij, hoe lakser je wordt.
Dan ga je relaxt laat weg.
Dan vergeet je je belangrijkste schriftje met aantekeningen…met de akkoorden en schema’s..Aiaiaia!! Dat wordt improviseren.
Dan is alles dus anders dan je denkt.
Dan kom je aan bij een imposant nieuwbouwgebouw waar geen bordjes bij staan.
Dan bel je aan bij het verkeerde rolluik.
Dan bel je 7 keer aan bij het goede rolluik en wordt er niet open gedaan.
Als er dan wordt opengedaan is het door iemand die niet weet wie je bent en wat je komt doen.
Dan staat de inpandige garage vol met auto’s en kan de KIA CEED er niet meer bij.
Dan moeten we de bagage een paar steile trappen opzeulen zonder dat er iemand een poot uitsteekt. Lopen wij buiten adem te zijn en we moeten nog zingen.
Zijn we een half uur bezig om binnen te komen.
Het is groot en anoniem.
Dan staat het podium nog niet opgesteld.
Zijn er geen pianokrukken.
Is er geen bijzettafeltje.
Moet de geluidsman nodig een peukje roken en een bakkie doen als wij willen soundchecken. Hij toont zich verre van bereidwillig en dat geeft spanning.
Heeft ie een podium gebouwd is het niet op de juiste hoogte.
Zijn er plastic bekertjes en een vieze koffieautomaat met een bordje erbij: ‘houd de artiestenfoyer netjes.’
Is er geen handdoekje bij de kraan.
Maar wel een leuke nepboekenkast…achter het behang in de kleedkamer.

Meteen sfeer.
Gelukkig hoef ik niet te strijken.
Was wel aardig als er een cello tegen die strijkplank had gestaan.
Voor het beeld.
Al met al verliezen wij een uur van onze kostbare tijd aan verspilde logistiek en dat gaat ten koste van het humeur.
Geen gezeur maar we moeten wel een programma maken en omkleden en nog een nieuw lied oefenen. Over het 'hart van de  Haarlemmermeer'. Omdat we daar nu zijn.
Oef.
De directeur van Dijk komt nog even langs in een kek Jacques Brel jasje gilet. Attente vent. Hij is vanavond bij de voorstelling van Micheline van Houten die met Bruno, de zoon van? Brel, het Franse Chanson nabralt. Ook mooi. Ieder z’n ‘ding’. “ Wat is er tegen de liedjes van Brel?” vraagt de techneut..
“ Nou niks, als Brel ze zingt.”
Joop draaft door. “Als ik dood ben sta jij in de grote zalen mijn liedjes te zingen. Dan zijn ze nog mooier…”
“Het zal tijd worden.”
Ik denk ook..wat zal hij postuum ‘geëerd’ worden….al dat gedweep met zijn vroege periode..
Lijkenpikkerij van een ei. Je komt het nu al tegen op internet.
“ Ne me quitte pas..’ zing ik..vrij vertaald: “Kietel mij niet!”
Ik moet er niet aan denken, zonder Joop ben ik geen Jessica meer.
Ik ben vergroeid met Joop, met zijn liedjes, zijn humor, zijn manier van doen, zijn a-zijn.
Wij zijn.
Wij zijn twee-saam.
Fijn, minder eenzaam.
Mevrouw Brenninkmeyer, van C&A en co. doet de programmering en is onze uitstekende co-assistente. Zij is ook een adept van Jaap Fischer en dan raken mensen in een soort vervoering..ja. Daar valt niks meer tegen in te brengen. Daar valt geen nieuw lied tegen op te maken. Ze zijn blijven hangen in een soort neo-romantiek van hun pubertijd en de opstandigheid en frisheid die hij toen heeft gebracht in hun leven op een cruciaal moment.
Na een hoop gedoe, boosheid en tijdnood komen we opgeladen op voor een volle zaal. Dan valt alles ook weg, gaan we gezamenlijk op in de liedjes, de teksten, het ritme, de scherpte, de eenzaamheid, de liefde, de politiek, de droge humor, de relativering, de actualiteit van de tsunami..We beginnen met ‘ Taukiau..”
Dat alles overstroomt.
Dat men de pauze in polonaise huppelt.
Dat mijn favoriete tante Ria die nog nooit een theater in is geweest, de avond van haar leven beleeft..
Dat Dirk van Haarlemmer Olie een verjaardagslied op maat krijgt..
Dat Joop na afloop veel cd’s verkoopt.
Dat we met Arie Bras van de Wereldomroep nog wat woordelijk nakletsen.
Dat Mevrouw Brenninkmeijer het ‘wel een apart soort humor’ vindt, maar dat vooral ook nu weer de kijkcijfers tellen.
Dat we uitverkocht waren betekent gewoon dat we weer in de Meerse terug mogen komen.
We want Meerse.