HANNIE SCHAFT HERDACHT

Zondag 28-11-2010, Haarlem

 

HANNIE SCHAFT HERDACHT.

Hannie Schaft was niet laf.

Hannie Schaft knalde onze vijanden af.

Hannie Schaft verdient lof.

Hannie Schaft vocht tegen de mof.

Hannie Schaft had lef.

Hannie Schaft leeft.

Malle Babbe mag weer een muzikale bijdrage leveren aan de herdenking van ‘onze’ verzetsheldin Hannie Schaft. Een traditie voortgekomen uit de verschrikkingen van de Tweede wereldoorlog. De Holocaust, de honger, de horror... Nauwelijks te bevatten voor de generaties van daarna..toch in stand gehouden door jonge mensen die het verhaal van ‘Haar met het rode haar’ willen blijven vertellen. Een verhaal dat actueel blijft.

Job Cohen is uitgenodigd om te spreken.

 Hij doet dat op z’n Jobs. Rustig en empatisch. Een chronologisch verhaal over het ontluikende gevoel van onmacht bij de studente Hannie Schaft tegenover haar vriendinnen die gediscrimineerd werden en een andere identiteit kregen opgeplakt..haar verzet, haar gedrevenheid, haar mondige, alerte en adequate acties tegen de bezetter. Ook voor de grote ‘transporten’ begonnen was zij al in verzet. Job's Joodse moeder heeft de oorlog overleefd dankzij moedige mensen als Hannie Schaft waar zij kon onderduiken..Dit persoonlijke relaas koppelt Cohen aan de huidige sfeer van onvrede en xenofobie tegenover moslims, joden, roma en sinti en homo’s met de daaraan verwante opkomst van radicale bewegingen in het land.. "We moeten in gesprek blijven met elkaar". Ook waarschuwt hij tegen een gemakzuchtig lanceren van de term: fascisme.

Het veelvuldige te pas en onpas gebruik van dit woord leidt tot inflatie.

Een mooi rond, rozen‘rood’ verhaal.

Malle Babbe staat klaar op het altaar waar de afbeelding van het meisje met het rode haar omgeven is door rode rozenkransen en linten van antidiscriminatie en anti-fascistische fascinatie .

Het geeft kracht.

Deze vrouw was zo sterk.

Leny heeft het repertoire van een kwartier zorgvuldig afgestemd om de gelegenheid.

Daarbij gaat zij niet over een nacht ijs..en dat is sowieso niet wijs nu het gaat vriezen.

Beginnen met de Prelude van Chopin..het stemmenorkest..in gevangenschap van de Jap gezongen in het Jappenkamp…eindigt in een hartgrondig ‘Ahhhhhhhhh!’

Kippenvel.

Joke met haar naturelle geluid, zingt bewogen over het kalf dat liever een vogel was geweest zodat het weg had kunnen vliegen met mooi refrein: Donai..

We gaan in de ‘boom-stand’. Als bomen in een bos verdelen we ons over het podium en staan ons vrouwtje, stevig geworteld, krachtig zingend, uit de tenen, het Veensoldatenlied.

Mooi op het repertoire ook het lied dat niet gezongen mocht worden in oorlogstijd: ‘Die Gedanken sind Frei..’

 Lijkt mij een lijflied voor allen die in onvrijheid leven.

‘Al Afkaar daiman Hurra’, betekent hetzelfde in het Arabisch en heeft de lading van een behoorlijk opblaasvest.

We eindigen met het verhalende lied over het meisje met het rode haar, lyrisch en mooi vertolkt door onze roodharige Maria. De zin..”zorg dat niemand je kent’ komt overtuigend uit de mond van een bezorgde en zorgzame vrouw vakkundig begeleid door Leny met inzetten van het koor.

Het is echt.

En het raakt.

Leny heeft met ons de juiste toon gezet, geïnspireerd door deze pure vorm van verzet.

De stille tocht naar het monument is koud en indrukwekkend.

Daar staat ze dan Hannie Schaft, dat prachtige, krachtige beeld, niet klein te krijgen..de vlag halfstok, de bloemenpracht, de zwakke zonnestralen en de gure Noordenwind…arm kind.